Ze waren me nog niet eerder opgevallen in de behandelruimte van de manueeltherapeut te M. in B. De kaartjes met: Uw laatste afspraak gehad? las ik in de witte tekst op een grijze ondergrond.
Gelijk begonnen fantasieën zich in mijn brein te vormen. Is dit een bericht voor terminalen, de opgegevenen. Mensen zonder toekomst? Is het hier gevaarlijk, de manueel man een gevaarlijk monster? Is het een wenk om weg te blijven? Waarom zag ik ze nu pas?
Nee, het ging om cliëntenbinding. Als er nog vragen zijn na die laatste behandeling, die dan mogelijk weer niet de laatste kan zijn.
Wist u overigens dat gedachten zich zomaar post kunnen vatten in ons brein en door ons voor waar worden aangezien. Ik las daarover in het magazine Kijk. Het is best wel griezelig dat wij dingen beleven die niet gebeurd zijn, in ieder geval niet in ons leven. Het zet getuigenissen (bij een rechtbank) of zomaar een praatje pot op losse schroeven. Vroeger kende ik iemand die bij hoog en laag volhield dat iets was voorgevallen. Ze was er zelf bij. Ik wist dat het anders was, of vergiste ik me toch. Het was om gek van te worden. Wie had er nou gelijk en bestaat gelijk wel. Hoeveel mensen zijn er opgesloten in een gevangenis omdat ze schuld bekenden en/of ‘getuigen’ de rechter van hun waarneming overtuigden. Wie verzint die namaak verhalen en plant ze in ons brein? Weg met dat namaakspul.
Moedig voorwaarts!