Tegen het pijnlijke gevoel van het schuren van botten neem ik elke dag druppels hennepolie in. Nog niet zo gek lang geleden herdacht ik in kleine kring- met mezelf, dat het dertig jaar geleden is dat bij mij artrose werd vastgesteld. Reguliere pijnstillers voldoen niet meer, dus ik ben aan de olie gegaan. Hennepolie, die hetzelfde pijnverzachtende effect heeft als wietolie, maar geen bijverschijnselen heeft, weetjewel. Omdat er geen HTC-stof in zit. Dus ik kan gewoon werken en autorijden, zonder stoned als een garnaal te worden.
Die olie is volkomen legaal en toch vind ik het een spannend avontuur om zo’n flesje aan te schaffen. De volstrekt legale winkel ziet er een beetje louche uit en is gelegen in een arbeidersbuurt. Achter het winkeltje is een ruimte waar vermoedelijk mensen zitten, maar die zie ik niet vanwege dikke deuren. Als ik er binnen stap heb ik hetzelfde gevoel als toen ik lang geleden wiet kocht bij een dealer in een betonnen wijk in Rotterdam. Om die samen met vrienden op te roken en in hoger sferen terecht te komen. Weetjewel.
Het personeel ziet mij waarschijnlijk als een klant met artrose. Zo leeft ieder in zijn wereldje. De dealers en ik.
Moedig voorwaarts!