Duizend keer ben ik verdwaald
in een moment dat altijd ergens
anders was dan hier
verloren in herinnering was ik
met een been in het verleden
van heldendaden dromend
was ik overal en nergens
behalve hier en nu.
Duizend keer keerde ik terug
in het moment dat altijd hier
en nergens anders was
verankerd in mijn ademgolven
met beide benen in het heden
rustend in mijn lichaam
ben ik thuisgekomen in
een eeuwig hier en nu
© Marijke van Geest – 2015
eva zegt
Mooi! Zo herkenbaar.
Piet Nusteleijn zegt
Het kan niet. Je kan het wel zo zeggen, dat blijkt, maar het kan niet!
Een ik die terugkeert?
Een ik die rust in zijn lichaam en dat thuiskomen noemt in een ‘hier en nu’ en dat ook voor heeeeeeeel lang.
We hoeven toch niet te geloven in sprookjes, verzinsels.
Het is allemaal “denken” en ik kom in opstand tegen dit soort spiritualiteit.
Mooi? Wat is er zo mooi? Wat is herkenbaar? Ja, die herhaling van dit soort poëzie.
Met groet.