Ik heb de laats twintig jaar al veel Laatste Willen gemaakt als handleiding voor mijn kinderen en partner, kleindochter van zeevisser Thijmen, om na mijn dood mijn uitvaart te regelen en te betalen en mijn leven administratief af te sluiten. Nu ben ik bezig met (vermoedelijk) mijn laatste Laatste Wil. Het scenario wordt steeds kleiner. In mijn eerste exemplaar regelde ik de deelname aan mijn uitvaart, een groot aantal gasten, de mogelijkheid om teksten uit te laten spreken door genodigden, muziek, boeddhisten, het huren van een aula en de crematie (was toen een begrafenis). Hoek zou niet zomaar verdwijnen en bleef tot na zijn dood de regisseur. Het kon niet zo zijn dat hij ongezien zou vertrekken.
Deze week schreef ik mijn kinderen een brief: geen speeches op mijn uitvaart, ik ben hartstikke dood en vind dat wat er dan zou worden uitgesproken nu maar gezegd dient te worden, tijdens mijn leven. Ik was ooit zelf een redenaar op uitvaarten en weet hoe onnatuurlijk dat is. En verder geen officieel gedoe. Ik heb een uitstekend en rijk gevuld leven (gehad). Geniet ervan, zeggen ze in de horeca als je aan de maaltijd begint.
Na de crematie, in zeer besloten kring, verhuist mijn as naar het familiegraf in Beekbergen. Om toch nog een feestelijk tintje aan mijn heengaan te geven mogen mijn kinderen op een door hun te bepalen dag een kroeg afhuren en daar mijn dierbaren, familie en vrienden ontvangen. Ook daar geen speeches. Muziek: Corrie Konings, mooi was die tijd…
Op mijn grafsteen komt te staan: ‘Joop Hoek, journalist, uitgeschreven.’ Ik verkneuter me er nu al op. Lang zal hij leven, zongen ze vroeger voor me.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wouter ter Braake zegt
Eens gaat een ieder deze wereld verlaten. Natuurlijk kan je als nabestaande een gestorvene herdenken zonder te spreken. Ik heb alvast een Haiku klaargezet:
In memoriam
voor een Hoek in de hemel:
stilte, geen toespraak
Roel de Haan of Hoek zegt
Waarde heer Hoek, beste Joop,
Al die herkenbare stukjes over, de moeder van je kinderen, de kleindochter van zeevisser Thijmen, Friesche klokken en alles wat de wereld te zijner tijd ook zal moeten verlaten mogen wat mij betreft nog heel lang worden opgeschreven. Dus om met jouw eigen woorden te spreken: moedig voorwaarts!
Jacob van van Keulen zegt
In dit verband is (nog lang niet)de/het Hoek(je) omgaan wel van toepassing lijkt me