Erkennen wat niet is.
De Drie Intenties zijn de goede voornemens waaraan leden van de Zen Peacemakers sangha zich proberen te houden.
1. Niet-weten (Not-knowing)
2. Erkennen wat is (Bearing Witness)
3. Actie (Action coming from Not-knowing and Bearing Witness)
Onder actie verstaan de Vredestichters ‘contemplative social action’ – een oxymoron, om niet te zeggen een contradictio in terminis. Contemplatie klinkt in mijn oren tenminste niet bepaald sociaal of actief, sociale actie niet bepaald contemplatief.
Is contemplatieve sociale actie wel meer dan een eufemisme voor hoofdschuddend toekijken?
Onder niet-weten verstaan de Vredestichters ‘het loslaten van vaste ideeën over jezelf en het universum’ en het ‘open aanwezig zijn in verbondenheid met wat zich voordoet’.
Wat als zich geslotenheid voordoet, afwezigheid, onbetrokkenheid, het vasthouden aan ideeën over jezelf en het universum? Staan we daar dan niet voor open?
Ikzelf heb mijn vaste ideeën over mezelf en het universum niet losgelaten, ik ben ze kwijtgeraakt, tegen mijn zin, allemaal. Dus ook mijn vaste ideeën over zen, vrede, niet-weten, openheid, aanwezigheid en verbondenheid. Vandaar dat ik het een beetje benauwd krijg van de Drie Intenties en de opgelegde vredestichterij.
Dat zit zo. Soms ben ik open, soms gesloten, soms ben ik aanwezig, soms afwezig, soms voel ik me verbonden met wat zich voordoet, soms voel ik afstand, soms verlang ik naar rust, soms naar reuring. Bij anderen zie ik precies hetzelfde, ook bij (zen)boeddhisten, met en zonder titel, niemand uitgezonderd.
Waarom dat zo is en wat ik ervan moet vinden weet ik niet, maar ik erken dat het zo is en ik heb er vrede mee, of vrede met mijn onvrede.
Dat noem ik niet-weten, en in euforische buien geluk, maar never nooit contemplatieve sociale actie.
