Waarin we kennismaken met het Ene.
(Deel 6 van een reeks van 15 artikelen over de kosmische grap.)
In de opsomming van alle soorten en variëteiten en superrassen van monisten hierboven, die lang niet compleet is, ben ik de belangrijksten verdorie vergeten. De belangrijksten voor het verhaal over de kosmische grap dan.
Ik bedoel natuurlijk die manifestaties van Bewustzijn die geloven dat de enige echte substantie en de enige echte essentie en het enige echte object en het enige echte subject en het enige echte zelf en de enige echte god en de enige echte wat-dan-ook Bewustzijn is.
In deze groep vind je opnieuw zenboeddhisten van allerlei pluimage.
Je vindt er aanhangers van Transcendente Meditatie™ onder leiding van wijlen Maharishi Mahesh Yogi, de man die kon leviteren.
Je vindt er advaitavadins in navolging van wijlen Adhi Shankara.
Je vindt er neoadvaitavadins in navolging van de onnavolgbare nobody Tony Parsons c.s.
Je vindt er vedantisten van diverse scholen en onderscholen.
Je vindt er dzogchenboeddhisten.
Je vindt er, zoals altijd overal, tal van spirituele doe-het-zelvers zonder duidelijke antecedenten of pretendenten.
Een van de populairste monistische stromingen in Nederland, vreemd genoeg non-dualisme geheten en niet monisme, leert dat er maar één ding is, en dat is Zijn. Er is maar één geest en dat is Bewustzijn. Er is maar één gemoedstoestand, en dat is Gelukzaligheid. Zijn = Bewustzijn = Gelukzaligheid, heet het, sat chit ananda in het Sanskriet, en dat moet wel, anders zou alles niet één zijn, stel je voor.
Volgens deze zienswijze, die volgens deze zienswijze helemaal geen zienswijze is maar de Waarheid, de hele Waarheid en niets dan de Waarheid, is de wereld een vergankelijke illusie in Bewustzijn, maya geheten.
Wij zijn, om een andere gevleugelde beeldspreuk te gebruiken, niet de film maar het doek. Niet de schouwspeler maar de schouwer. Niet de vorm maar de leegte. Niet het gekende maar de kenner. Niet de dader maar de getuige. Niet de droom maar de dromer. Niet de golf maar de zee.
Sterker nog, omdat de film gewoon de manifeste vorm van Bewustzijn is en het doek de latente, ben je zowel het een als het ander. Alles dus. De film is het doek. De schouwspeler is de toeschouwer. De kenner is het gekende. Leegte is vorm. De dromer is de droom. De golf is de zee.
Vragen aan de lezer
Heb jij weleens het gevoel dat je in een droom leeft?
Bewijst zo’n ervaring volgens jou dat het leven een droom is? Bewijst het ontbreken van zo’n ervaring dat de wereld echt is?
Voel je je tijdens de droom de dromer van de droom of de ik-figuur in de droom of de droom zelf of wat? En na de droom?
