Waarom het geen zin heeft om de aikidogeest te volgen.
Niet-weten, daar krijg je smedige meningen van. Floppy visies. Een plooibare geest. Het vermogen om snel tussen standpunten te schakelen. Of het onvermogen om er lang in te blijven hangen, het is maar net hoe je het bekijkt.
Dat wervelende derwisjdenken, die soevereine aikidogeest die alleen nog van wijken weet – het heeft iets magisch. Soms lijkt een agnost wel een wijze.
Maar niet-weten is geen wijsheid, geen wijsheid zonder wijsheid, geen wijsheid voorbij alle wijsheid, geen dwaze wijsheid, geen wijze dwaasheid, geen dwaasheid, geen dwaasheid zonder dwaasheid.
Er is in niet-weten geen bevrijdend inzicht, geen methode, geen geheim, niets wat overgedragen hoeft te worden via woorden of buiten de geschriften om van meester op meester of van hart tot hart.
Er is in niet-weten geen realisatie, geen ontwaken, geen transformatie, geen transcendentie, geen bereiken en geen niet-bereiken.
De aikidogeest gaat alleen maar uit de weg en dat is zijn weg. Hij gaat nergens heen, hij is altijd hier, net als iedereen. Het heeft dus geen enkele zin om hem te volgen.
