Een weetniet is iemand die onder ogen ziet dat hij niets van het leven snapt.
Vanaf dat moment is hij te klein om anderen nog op handen te dragen.
Vanaf dat moment is hij te groot om zich nog op handen te laten dragen door anderen.
Om zichzelf nog op handen te dragen.
Dat zou een onverdraaglijke leugen zijn.
Hij heeft immers niets bereikt.
Juist níet.
Laat staan dat hij daarvoor de verantwoordelijkheid opeist.
Vallen doe je niet, dat overkomt je.
Wie niet weet laat niet met zich dwepen.
Ook niet door zichzelf.
Dat is geen prestatie hoor; het lukt hem gewoon niet meer.
Het werkt op zijn lachspieren.
Bewondering bindt, lachen maakt vrij.
Hij lacht zich vrij van dweperij.
Of is dit ook maar snapperij?
Wat als een weetniet nou toch met zich laat dwepen?
Kan hij het zichzelf dan aanrekenen?
Wat denk jij?
