Bespreking – De Feministische Dominee. En haar liefde voor Moeder Aarde

We zijn nooit uit het paradijs gegooid.

De Feministische Dominee is een manifest om de wereld een beetje mooier te maken. Termen als spiritualiteit en ziel staan niet centraal in het verhaal, maar ze komen er wel in naar voren. Het verhaal beschrijft niet zozeer een werkelijkheid, maar een droom. Een grote droom die Alex leeft. Een droom
die weerspiegelt wat wij in onze cultuur ervaren en wat ons diepste verlangen is. In zijn droom leeft Alex pijn, verdriet en eenzaamheid, collectieve thema’s die angstig maken en een vernauwing van ons bewustzijn veroorzaken. Door de vernauwing van ons bewustzijn kunnen we niet meer helder denken
en reageren.

Een vriend van Alex, Goof, verschijnt ten tonele om duidelijk te maken dat velen van ons reactief leven, vanuit automatismen. Maar Alex voelt dat er een andere wereld is, de wereld van onze Ware Natuur. Maar wat is dat, de Ware Natuur? Hoe kunnen we die leven? Dat wordt duidelijk in zijn ontmoeting met wijsheid (Sophia), met het vrouwelijke in ons. In het boek verschijnt Sophia als Didi.
Niet voor niets is zij een geëmancipeerde dominee. Didi helpt Alex het Christusbewustzijn in hem wakker te maken. Dat gaat in stappen. Hij moet leren omgaan met spanningen, met loslaten en de liefde toelaten. Als hij zich openstelt voor Sophia en als haar woorden binnenkomen, ervaart hij een
moment van Verlichting, een opening naar zijn Ware Natuur: het Christusbewustzijn.

Het verhaal van de Feministische Dominee vertelt ons om onze nachtmerries te doorzien als een illusie. Het roept ons als het ware op om je over te geven aan Leven in het Paradijs, het Paradijs waar we nooit uit zijn gegooid – zoals christelijke dogma’s ons voorhouden. We zijn vergeten dat het paradijs de
wereld is waarin we leven, waar we vandaan komen, waar we thuishoren en waarin we uitgenodigd zijn om te scheppen en mee te creëren. Alex leeft en beleeft de collectieve trauma’s van het materialisme in ons denken en handelen. Een materialisme dat zich tegenwoordig ook voordoet op het spirituele pad: het pad moet iets opleveren, tot resultaten leiden zoals verlichting, geluk, vrede,
compassie. Het is de uitkomst van dominant ego-denken. Het gaat gepaard met jaloezie en vernedering van het vrouwelijke. In het verhaal wordt de mannelijke energie uitgenodigd om dit alles te doorzien en als persoonlijke thema’s op te pakken. Sophia schept helderheid als we naar haar luisteren en ons durven openstellen voor de bovenzintuiglijke aspecten van het mannelijke en
vrouwelijke. Sophia daagt man-zijn van het patriarchale en macht uit, om te kunnen ontdekken dat voorbij afgescheidenheid en individualisme zich wegen van de Ziel ontvouwen. We moeten daarvoor angsten in de ogen kijken – er niet van weglopen.

Na het lezen van het verhaal ging mijn aandacht uit naar hoe we op collectief niveau het contact met onze Ziel kunnen herstellen, een contact dat we verloren zijn, de ziel die er niet meer mocht zijn. De ziel die ons de weg kan wijzen naar een Nieuwe Wereld waarin dualiteiten er mogen zijn, maar niet
meer ons lot bepalen. Een wereld waarin spanningen als vormen van spel worden geleefd en waar onder trauma’s de vrijheid van de Wil wordt ontdekt. De Goddelijke Wil die de stroom van het leven durft te volgen. Dit boek voert ons naar het begrip overgave en onvoorwaardelijke liefde om dit bewust
te worden.