Vanmorgen hoorde ik op de radio de song If tomorrow never comes van Garth Brooks. Een lied over liefde, toekomst en onzekerheid. Het is mij de hele dag bijgebleven.
Gisteren was een vriend van mij, een zeer godsdienstige gelovige man, bij mij op bezoek in de Kloosterbunker. In onze omgeving zijn enkele vrienden en bekenden gestorven. ‘Het is toch moeilijk om met de dood om te gaan’, zei ik tegen hem, ‘ik ben foto’s aan het verzamelen en de meeste mensen op die foto’s zijn al dood. Lange tijd accepteerde ik dat de dood bij het leven hoort en dat is ook zo, maar om daar mee om te gaan is andere koek.’
Enkele uren later kreeg ik van hem teksten uit de Heilige Schrift aangeleverd waarin het sterven, de dood werd verklaard. Veel teksten zelfs. Ik had even de behoefte om daar ‘leven is lijden’ en ‘de wedergeboorte’ en ‘Mara’ en de ‘blaartrekkende hellen’ tegenover te zetten, maar liet dat maar. Ik antwoordde hem wel dat ik het klein wilde houden, dat verdriet, die beleving, en niet zat te wachten op theoretische modellen om het sterven te verklaren. Alsof je in een dichtgemetselde grot zit, zonder teksten, bijbel of boeddhistische filosofieën, stelde ik hem voor.
Blijkbaar moet alles verklaard worden. Ook als morgen niet meer komt…
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.