De redactie van het Boeddhistisch Dagblad is geïnteresseerd in de ervaringen van mensen die het boeddhistisch pad volgen. De leer bestuderen en praktiseren. Al of niet op een kussen of in een sangha of in je eentje. Ben je zo’n iemand en wil je je ervaringen delen- hoe je het boeddhisme hebt ontdekt, wat het je opbracht en niet, je teleurstellingen en hoop, je verwachting, welke richting je volgt en waarom, of als je het boeddhisme weer hebt verlaten- stuur ons jouw ervaringen in een niet zo’n heel lange tekst toe om in de serie Boeddhistische doeners en denkers gepubliceerd te worden.
Als je ernstig depressief bent wil je op een gegeven moment helemaal geen mensen meer zien. Er is veel schaamte en je ervaart schuldgevoelens naar de buitenwereld; de mensen die dichtbij je staan maar ook naar de maatschappij in haar geheel. Je zelfbeeld is negatief want je denkt met name in beperkingen. In mijn situatie was het zo dat ik vond dat de wereld misschien maar beter af was zonder mij.
Als tiener dacht ik al veel en diep na over het leven. Over het onrecht in de wereld,
over de onverschilligheid van mensen ten opzichte van hun soortgenoten en over de zin van ons bestaan. Spiritualiteit interesseerde me bovenmatig.
Tijdens de lessen Levensbeschouwing op de middelbare school kwam ik voor het eerst met exotische wereldreligies en -filosofieën in aanraken. Het Hindoeïsme en het boeddhisme hadden mijn bijzondere voorkeur en het gedachtegoed raakte me diep.
Ruim een decennium later, tijdens mijn studiejaar in Thailand besloot ik een retraite te doen in de Thaise tempel Wat Mahatat (‘Temple of the Great Element’) die hoofdzakelijk bestond uit Vipassanāmeditatie. Vipassanā betekent inzicht hebben in het ware ‘zijn’, het hier en nu. Aandacht voor- en concentratie op je ademhaling worden gebruikt als techniek om je bewust te worden van de vergankelijkheid; gedachten komen en gaan, pijn is maar tijdelijk. De toepassing ervan maakt het mogelijk mentale spanningen op te lossen en een positiever, evenwichtiger en gelukkiger leven te leiden. Na de retraite begon ik meditatie steeds vaker toe te passen in mijn dagelijks leven.
Na 13 maanden zat mijn studieperiode in Thailand erop en nam ik met pijn in mijn hart afscheid van het boeddhistische land dat mijn kijk op de wereld voorgoed had veranderd.
Terug in Nederland, in de winter van 2013 zakte mijn gemoedstoestand steeds verder naar beneden. Het contrast van het tropische buitenleven in de metropool Bangkok en de dagen die ik nu veelal binnen, alleen achter mijn laptop werkend aan mijn afstudeeronderzoek sleet, was groot. Ik miste mijn collega’s en vrienden. Meditatie bracht momenten van ontspanning maar de pijn bleef zitten.
Naarmate de jaren verstreken werd ik steeds depressiever. Ik kon niet goed dealen met het leven in het individualistische Nederland waarin prestatienormen en status hun stempel drukten. Ik raakte verder verstrikt in mijn neerslachtige gedachten en begon allerlei angsten te ontwikkelen.
In 2016 was de zomer zwart. Het leven was een last geworden, ik was alle hoop verloren en plezier had ik al helemaal niet meer. Ik zag nog maar één uitweg…
Maar het lot besliste anders.
Een periode van jarenlang herstel volgde waarin ik de regie over mijn leven langzaamaan weer in handen kreeg. Zingeving bleek de sleutel tot zelfacceptatie. Op een zomerdag in 2018 later wees mijn moeder me op een artikel in de Twentsche Courant Tubantia. In het Gelderse Afferden deed een voormalige katholieke kerk sinds 2017 dienst als boeddhistische tempel. Ik wist meteen: hier wil ik naartoe en hier ga ik ook naartoe!
Toen ik de tempel enkele maanden later binnenstapte ervoer ik een warm thuisgevoel. De vriendelijke Thaise gemeenschap, de glimlachende monniken, de rust en het gemoedelijke, ongedwongen sfeertje riepen herinneringen aan mijn periode in Thailand op. Na mijn verblijf van enkele dagen besloot ik regelmatig terug te keren en ik zodoende bouwde ik een nieuw, sociaal netwerk van gelijkgestemden op.
Het is fijn dat je in Wat Phra Dhammakaya met eensgezinden kunt zijn.
Erg inspirerend vind ik er de gesprekken over zingeving en spirituele ontwikkeling. Het feit dat je samen mediteert en bidt voor wereldvrede creëert gevoelens van verbinding. Door je verbonden te voelen met anderen wordt ook het gevoel van verbinding met jezelf gestimuleerd. Uiteindelijk bestaan we in ons diepste wezen allemaal uit dezelfde bron. Mijn levensenergie is weer gaan stromen.
Afgelopen mei is er een documentaire over het boeddhistische ervaringsverhaal van Martine in première gegaan. De documentaire is gemaakt naar aanleiding van de cursus Minikronieken waarin levensverhalen van mensen door amateurfilmers onder leiding van documentairemakers worden vastgelegd. Dit is een initiatief van Masja de Roy in samenwerking met Stichting Nieuwe Twentse Kunst. De documentaire heet ‘Karma’ en vertelt hoe het boeddhisme het genezingsproces van Martine na een hevige depressie positief heeft beïnvloed.
Klik hier om de ongeveer 10 minuten lange film te zien.
