Spreeuwen

Ieder jaar word ik einde december / begin januari verrast met een apart natuurverschijnsel: zonsverduistering. Zie grote foto, dat is een detail (!) van een zwerm spreeuwen die hier in het dal ’s winters een paar dagen komen foerageren. Wanneer zo’n zwerm overvliegt wordt het even donker.

De spreeuwen komen vanwege de olijven die na de oogst van het najaar onder de bomen zijn blijven liggen. Deze winter valt er echter weinig te halen omdat de oogst is mislukt. Afgelopen voorjaar is de bloesem kapot gevroren door ongewoon late nachtvorst. Ook spreeuwen ontkomen niet aan de gevolgen van klimaatverandering. Dus zijn ze dit jaar niet onder de olijfbomen neergestreken maar tussen gras en goudsbloemen, op zoek naar zaden en insekten – zie kleine foto.

Spreeuwen zijn een praatgraag volkje. Als ze met vele duizenden zijn neemt hun geanimeerde geklets de akoestische ruimte helemaal in beslag en dat heeft iets hilarisch. Wanneer ze collectief opvliegen (valk in aantocht) stopt op slag hun massale gekwetter en gaat een gigantische zucht door het dal. Die zucht is het geluid van -tig duizend vleugels die energiek tegen de lucht meppen om op te stijgen.

Meelezende zen-liefhebbers kunnen van de zucht een idee krijgen door met de vlakke hand vlak naast hun oor krachtig tegen de lucht te meppen. Zo klinkt 1 klappende hand. En dat is het geluid van 1 spreeuwenvleugel.