Kwan Yin Huis

Als je de drempel over gaat, voel je het al. Je betreedt heilige grond. Niet de heiligheid van beelden, kaarsen en relieken, al zijn er wierook en een prachtig houten Kwan Yin-beeld in de kapel. Maar de heiligheid van samen doen, van een samenwerkingsverband.

Hier zijn mensen bezig die dit oude Eindhovense Franciscanessenklooster, dat nu Kwan Yin Huis heet, kleur, geur, smaak en inhoud geven. Ze doen dat samen. Ze vullen elkaar aan, ondersteunen elkaar, beleven hun verantwoordelijkheid. Zoals de oude monnik in een verhaal van, ik dacht Dogen, die in de brandende zon paddenstoelen aan het drogen was. Op de vraag waarom hij zich zo uit de naad werkte, antwoordde hij: wie moet het anders doen? Ja, ze werken zich allemaal uit de naad daar in het Kwan Yin Huis, niet alleen Wanda Sluyter die als zenleraar aan de wieg stond en het avontuur aanging, maar alle vrijwilligers, cursisten, leraren en donateurs die helpen de boreling tot wasdom te brengen.

Het samenwerkingsverband is een verbond geworden. Zonder regels en zonder instituties. Zoals in wezen het verbond van de Franciscanessen, dat op die plek een halve eeuw stand hield. Niet op basis van regels, maar op basis van liefde. Maria ter Engelen, zoals het klooster heette, is nu gewijd aan Kwan Yin of Kannon of Kanzeon of Avalokiteshvara, de bodhisattva van het mededogen die zoveel namen heeft: Maria van het Oosten, kan er nog wel bij.

Zie de kapel die noodt tot contemplatie en inkeer. Daar te mogen mediteren is een belevenis die me doet denken aan mijn eerste meditatiejaren in de kapel van De Tiltenberg in Vogelenzang, waar ooit de Moeder van Zen in Nederland, Mimi Maréchal, zetelde. Kijk ook naar wat in het Kwan Yin Huis een juweel van een moestuin is geworden. Op een sesshin eet je daaruit. Wat een weelde. De tuin zelf is een parel van rust en stilte geworden.

Het is maar de vraag of het Kwan Yin Huis het ‘haalt’. De volle huur opbrengen of kopen, lijken een onmogelijke opties. Maar Wanda blijft blijmoedig doorgaan. Zoals de paddenstoelendroger van Dogen, die ook niet op een wonder rekende. Ik schreef onlangs een gedichtje over het Kwan Yin Huis. Ik laat het hier graag laat volgen:

 

Ode aan het Kwan Yin Huis

Ietwat op afstand staat de stad –

dat hoor je aan de ringen van geluid.

Daarbinnen ligt de kloostertuin,

een hand vol stilte of is liefde beter?

 

Op het bordes zijn nu niet meer

de Franciscanessen van weleer

maar volgelingen van de weg,

hun eigen weg – er is geen andere.

 

Dat de boodschap van dit heerlijk huis –

ook nu dezelfde nog – nooit mag veranderen.

Wie hier is, heeft maar één professie;

in liefde één zijn met het Nu en Al-wat-is.

www.dickverstegen.nl