TIJD bestaat niet. TIJD ontstaat! TIJD ontstaat zodra er iets verandert.
Het doet er niet eens toe wat precies. Waar helemaal niets verandert, is TIJD afwezig.
De werkelijkheid als geheel verandert eigenlijk nooit, doordat er altijd precies evenveel van alles is, in perfecte balans.
Maar IN de werkelijkheid verandert er wel voortdurend van alles.
En iedere verandering veroorzaakt TIJD. De werkelijkheid als geheel is tijdloos.
Tijd wordt voor de meeste mensen pas interessant wanneer ze het gaan meten.
Ze staan er geen moment bij stil dat ze eigenlijk veranderingen observeren en daar vervolgens zelf TIJD van maken.
Voorbeelden: Mensen noemen één rondje om de zon een jaar. Ze noemen één keer om de aardas draaien een dag. Welke idioot die dag vervolgens verdeeld heeft in 24 uur van elk 60 minuten en elke minuut weer in 60 seconden weet ik niet, maar ik doe het ermee.
Grappig is dat mensen seconden ineens in weer tienen zijn gaan delen, in plaats van opnieuw in zestig stukjes. Dat in tienen delen is reken-technisch handiger.
Het gaat verder, tot honderdsten, duizendsten en zo voorts tot uiteindelijk de zogenoemde Plancktijd is bereikt.
Plancktijd heet Plancktijd omdat het is bedacht door ene meneer Planck.
Meneer Planck was een beroemd natuurkundige die leefde van 1858 tot 1947.
Hij definieerde ‘zijn’ eenheidje tijd als de tijd die licht nodig heeft om van A over de kleinst mogelijke afstand naar B te gaan.
Die kleinste afstand heet uiteraard Planckafstand.
Maar zelfs de kleinste afstand tussen A en B is een te overbruggen afstand.
Eerst was dat licht namelijk bij A en daarna was het bij B… voilà.
Dat noem ik een verandering.
In het dagelijks leven heb je er verdomd weinig aan!
Volgens mij komt de Planckafstand namelijk neer op precies één pixel energie.
En één pixel energie heeft van zichzelf geen grootte.
Het stelt niks voor.
Dat er een relatie bestaat tussen RUIMTE (de combinatie van lengte, breedte en hoogte) en TIJD, ontken ik niet.
Ruimte heeft met grenzen te maken.
Tijd ontstaat door veranderingen in die ruimte
Henk van van Kalken zegt
In het boeddhisme worden wel de Drie Tijden genoemd (verleden, heden, toekomst). Als tijd een ander woord is voor beweging kom ik een heel eind, maar ik ben toch sterk geneigd om te stellen dat tijd niet bestaat. Het menselijk conceptueel denken grijpt altijd naar elk verschijnsel en brengt er liefst meetbaarheden in aan. Zoals tijd. De kunstmatige indeling in tijd is een typisch menselijke manier die het denken heeft voortgebracht om het ongrijpbare grijpbaar te maken. Het blijft echter altijd ongrijpbaar, indelingen ten spijt.
Alles wat zich manifesteert glipt tussen onze vingers door. De enige tijd die ik ken is continuïteit van beweging.
Marc Eliaert zegt
Lees ook : “Je leven een bron van vreugde” door Yongey Mingyur Rinpoche over wetenschap, meditatie en geluk.