Vanmorgen zat ik al om negen uur voor de tv om naar de wedstrijd Nederland-Vietnam voor het wereldkampioenschap vrouwenvoetbal in Nieuw-Zeeland te kijken. Ik ben een liefhebber van het vrouwenvoetbal, ze knokken als leeuwinnen en de sfeer is prima. Niks geen haantjesgedrag. En ze voetballen voortreffelijk.
Het team van Vietnam, waar het vrouwenvoetbal nog niet zo gek lang geleden is geïntroduceerd, heeft nog geen wedstrijd gewonnen. Deze vrouwen hadden slechts één (doel)punt nodig om met opgeheven hoofd naar Vietnam terug te kunnen keren. Nederland won met 7-0 ondanks dat ik via spirituele boeddhistische kanalen (de meditatieve zender in mijn geest) het leeuwinnenteam had verzocht om clementie, compassie en mededogen met het Vietnamese team.
Gun ze een doelpunt, vroeg ik Oranje. Ik weet niet hoe tegenwoordig het communistisch regime omgaat met mensen die de eer van het land zogenaamd tekort doen. Maar de leeuwinnen doen niet aan boeddhisme, ze veroorzaken lijden.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
Rinus Michels zei het ook al, ‘voetbal is oorlog’. Geen cadeau’s dus.