Geen dood geen vrees (65) – Na een moedige strijd …

Niets geen moedige strijd of een moedig gedragen lijden. Dat is niet de bedoeling met deze laatste tocht die ik ga. Het liefst maak ik hem zo draaglijk mogelijk en liefst zo pijnvrij mogelijk. Op een gegeven ogenblik als de pijnmedicatie niet meer werkt, of als ik erg versuft ben, gewoon kunnen zeggen dat het genoeg is. Ik heb een prachtig leven geleefd en nu mag dat eindigen. Wat een rijkdom dat dat hier in Nederland mogelijk is!
Helaas is door de pijnmedicatie mijn hoofd nogal warrig. Het is niet anders en gelukkig houdt het de pijn weg. Voor zolang dat het duurt. Daar heeft niemand zicht op, en dat is maar goed ook.
Van typen ben ik overgegaan op dicteren. Vroeger deed ik dat ook veel, maar zonder secretaresse kwam het er niet meer van. Met de huidige technologieën kan het eenvoudig zelfs op mijn mobiel. We zijn al behoorlijk goed op elkaar ingespeeld waardoor ik bijna foutloos kan schrijven. Het is heel bijzonder om te zien dat je spraak meteen omgezet wordt in woorden en hoe snel het gaat.
Het is een tijd van afscheid nemen; mensen komen op bezoek, bellen wat vaker. Ik ga ook op bezoek bij mensen die geen afscheid kunnen nemen bij mij thuis of die ik niet kan bellen. Zo nam ik kortgeleden afscheid van Klaas, die ik leerde kennen in de gevangenis waar ik als bezoekvrijwilliger kwam. Met hem heb ik de afgelopen vijf jaar wekelijks contact gehad, ook nu hij alweer twee jaar in een tbs kliniek is opgenomen en recent te horen kreeg dat hij nog twee jaar langer moet blijven.
De bewegingsvrijheid van Klaas is al jaren ingeperkt, die van mij wordt dat door het verloop van mijn ziekte ook steeds meer helaas. Hij kijkt reikhalzend uit naar de eerste dag waarop hij met begeleid verlof mag en was echt teleurgesteld dat het nu weer was uitgesteld. Het afscheid was bijzonder en verdrietig omdat er tussen ons een band was gegroeid en ik ook mee heb gemaakt hoe steeds minder mensen contact met hem zijn gaan onderhouden.
Ik heb niet zoveel meer om reikhalzend naar uit te kijken. Dagen zonder pijn zijn al erg fijn. Helaas ben ik ook beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Ik kan niet meer fietsen, mag niet meer autorijden, en ben daardoor erg afhankelijk van anderen geworden. Die afhankelijkheid zal alleen maar groter worden.
Wanneer ik veel bezig ben met de beperkingen die ik meer en meer zal krijgen en met het naderende einde heb ik gelukkig deze prachtige meditatie die me helpt uit mijn negatieve gedachtenspiraal te komen:

Ik geef het idee op dat ik dit lichaam ben en dat mijn levensduur beperkt is.
Ik zie dat ik niet echt dit lichaam ben, dat uit vier elementen bestaat, en dat ik er niet door beperkt word.
Ik maak deel uit van de levensstroom van spirituele en biologische voorouders die duizenden jaren lang is doorgestroomd tot aan de huidige tijd en die duizenden jaren lang zal doorstromen naar de toekomst.
Ik ben één met mijn voorouders, ik ben één met alle mensen en alle wezens, of ze nu vrede voelen en onbevreesd zijn of lijden en bang zijn.
Op dit moment ben ik overal op aarde en daarbuiten aanwezig. Ik ben ook aanwezig in het verleden en de toekomst.
Dat dit lichaam uiteenvalt deert me niet, net zoals het vallen van de bloesem niet het einde van de pruimenboom betekent.
Ik zie mezelf als een golf op de oceaan, mijn ware aard is het water van de oceaan. Ik zie mezelf in alle andere golven en alle andere golven in mij. Het verschijnen en verdwijnen van de golf heeft geen invloed op de oceaan.
Mijn dharma-lichaam en mijn geestelijke wijsheid zijn niet onderworpen aan geboorte en dood.
Ik zie hoe ik al aanwezig was voordat mijn lichaam verscheen en hoe ik aanwezig zal zijn nadat mijn lichaam uiteen is gevallen. Ik zie hoe ik ook in tijd en ruimte aanwezig ben.

Deze meditatie heb ik ook ingesproken. Mocht je daar interesse in hebben, laat het dan even weten dan stuur ik het naar je toe.