Ik hoorde laatst Poetin het woord slagveld uitspreken, er waren vorderingen of verliezen, dat weet ik niet meer. Volgens het woordenboek is een slagveld een plaats waar slag wordt geleverd.
Voor mij is het een plek waar verschrikkelijke dingen gebeuren, mensen elkaar vermoorden, lichamen worden verpletterd, ledematen afgerukt, mannen en jongens die zwaar gewond om hun moeder roepen voordat ze door een tank in de modder worden geduwd. In de media lees je: er zijn zoveel tanks vernietigd. Nee, er zijn zoveel mensen die in een tank zitten gestorven.
Een slagveld klinkt heroïsch. Daar kan je later een standbeeld oprichten voor de overwinnaar. De werkelijkheid is vernietiging van kostbare mensenlevens.
Toen ik Poetin zo hoorde moest ik ook denken een het Nederlandse leger, aan andere legers. Hoe gaan die militairen om met de dreiging van een slagveld op eigen bodem. Vinden ze troost bij ontmoetingen met geestelijk verzorgers, ook boeddhistische, en wat zeggen ze tegen elkaar, de geestelijk verzorger en de soldaat? Daar ben ik erg benieuwd naar. Schiet nooit raak, neem de benen als je kunt, zie de vijand als een mens, laten we nog even een mantra doen voor je sterft? Maakt niet uit, joh, je wordt toch wedergeboren. Dat soort zaken. Boeddhisten doden toch niet? Of steunen dat doden?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Herman Vuure zegt
nou ….. helaas is boeddhisme en dergelijke geen garantie meer voor vreedzaamheid – onze neef is humanistisch aalmoezenier – ja, bemoedigen, dat is het enige wat je kunt – praten praten praten
Lammert Huizinga zegt
Zo is het. ‘Slagveld’ is een eufemisme. In Stefan Hertmans’ ‘Oorlog en Terpentijn’ staat een pagina’s lange, wel heel confronterende schildering van de loopgraven-strijd langs de IJzer in de Eerste Wereldoorlog. Daar laat je me nu aan denken
Victor zegt
Zou een Boeddhist Nederland laten bezetten door Poetin? Met doden tot gevolg door de onderdrukking? Of het geen Boeddhist meer mogen zijn? Verward men mededogen niet met lafheid?
Ik zou zeggen, moedig voorwaarts tegen Poetin.
jos de moel zegt
De Bhagavad Gita is een en al slagveld en dat epos werd maar al te graag gelezen door de Boeddhisten. Er zijn momenten waarop je bereid moet zijn je idealen te verdedigen als blijkt dat dat je taak in deze wereld is. De twijfel van Arjuna om de strijd te moeten beginnen is hartverscheurend. Krishna als wagenmenner, gaat dan een diepzinnige confrontatie met hem aan. Wat gebeuren moet, moet gebeuren. Kun je daar op toezien zoals op die vreselijke oorlog on Oekraïne? Wie het weet mag het zeggen.