De redactie van het Boeddhistisch Dagblad is geïnteresseerd in de ervaringen van mensen die het boeddhistisch pad volgen. De leer bestuderen en praktiseren. Al of niet op een kussen of in een sangha of in je eentje. Ben je zo’n iemand en wil je je ervaringen delen- hoe je het boeddhisme hebt ontdekt, wat het je opbracht en niet, je teleurstellingen en hoop, je verwachting, welke richting je volgt en waarom, of als je het boeddhisme weer hebt verlaten- stuur ons jouw ervaringen in een niet zo’n heel lange tekst toe om in de serie Boeddhistische doeners en denkers gepubliceerd te worden.
‘Al vele jaren bestudeer ik het boeddhisme. Wat ik leer, probeer ik ook na te leven. Zo is door de ziekte van mijn geliefde, Alzheimer op mijn pad gekomen. Na een eerste periode van schrik en rouw zag ik hoe ik een aantal boeddhistische waarden meer ging ontwikkelen. Ik begon het proces van Alzheimer te zien als een leerproces.
De eerste belangrijke waarde, die ik hardhandig leerde, was Niet hechten.
Niet hechten betekent: mijn geliefde zoals ik hem ken, laten gaan. Het karakter van de man aan wie ik gehecht ben, verandert door zijn ziekte. Door het ziekteproces moet ik hem steeds meer loslaten.
De tweede waarde, Vergankelijkheid, raakt dit Niet hechten.
Aan het eind van het ziekteproces is sterven het definitieve Niet hechten. Alles is Vergankelijk.
Gedurende het proces merk ik dat ik steeds meer de derde waarde, Mededogen, ontwikkel. Mijn sterke, intelligente man is kwetsbaar geworden. Hier past heel veel Mededogen.
Dat zie ik ook wanneer ik een andere Alzheimerpatiënt ontmoet: ik herken de blik en voel Mededogen.
Andere belangrijke waarden zijn: Leven in het Nu en Geduld. Met een geliefde met Alzheimer in een gevorderd stadium kan ik geen toekomstplannen meer voor ons samen maken. Ik kan alleen maar in het Nu leven en reageren op wat zich bij hem voordoet. Relativeren past hierbij. Veel gebeurtenissen of meningen zijn niet meer belangrijk. Hijzelf is daarbij mijn voorbeeld. Omdat hij alles weer heel snel vergeet leeft hij bijna volledig in het Nu.
Geduld is noodzakelijk bij het leven met een Alzheimerpatiënt. Voor mij de moeilijkste waarde.
De laatste twee waarden zijn Accepteren en Vertrouwen: de situatie is zoals hij is. Ik kan het niet veranderen, dus moet ik het Accepteren. En erop Vertrouwen dat het goed is. Misschien niet op de manier zoals ik bedacht had, maar op een manier die goed is voor mijn geliefde en voor mij.
Het blijft een leerproces.’
N. Tankink zegt
Mooi geschreven, voor de ene mens het heldere inzicht en de klare taal die voortkomt uit het proces van de andere mens die het contact verliest met de werkelijkheid ! Heel veel sterkte en vertrouwen toegewenst. Dank voor het delen !
Hartelijke groet, N. Tankink