Het boerderijtje in de graslanden en de dijken in het Hollandse polderlandschap is verlaten, de deur goed afgesloten. De ooit aan een Engels failliet gegaan retraitecentrum verbonden en uit het VK gevluchte Nederlandse boeddhistische trainer nam het besluit gisteravond na de meditatie met de vrouwelijke fietsster met de groene baret die nimmer een woord tot hem sprak. Zijn poging om een sangha op te richten en daar wat inkomsten uit te halen was mislukt, besefte hij, toen hij de vrouw- mogelijk een spion van het UWV, dacht hij, op een van de vijf stoelen in de woonkamer van de boerderij zag zitten. De andere stoelen waren leeg en zouden dat ook wel blijven, somberde hij.
Vanmorgen vertrok hij op weg naar de enige bushalte op een dijk in het gebied van de graslanden. Voor de 108 konijnen in het voormalige kippenhok had hij een week voer gestrooid, daarna moesten ze het zelf maar uitzoeken. Het biggetje liet hij vrij in het weiland achter de boerderij. Dat leverde weer positief karma op.
De bus stopte, de ex-trainer stapte in. Waar gaat de reis naar toe, vroeg de chauffeur. Naar Amsterdam, antwoordde de ex. Naar Amsterdam, wat moet je daar in hemelsnaam gaan doen met die corona, vroeg de chauffeur verbaasd. Hij kwam nooit verder dan een eiland. ‘Ik pak daar mijn oude stiel weer op, langs de deuren om levensverzekeringen te verkopen, bij mijn vorige werkgever ben ik eruit geschopt.’
Wat was dat voor bedrijf, vroeg de chauffeur. ‘Ja, ongeveer hetzelfde als wat ik in Amsterdam ga doen, maar dan zonder polis.’ De chauffeur, een godvrezend man, knikte. De mens wikt, God beschikt, zei hij in zichzelf. Bij het eindpunt op de Middenweg stapte de passagier uit. Van hem is nooit meer wat vernomen. Een leven is niet te verzekeren.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Ujukarin zegt
We gaan hem missen, deze mooie tragikomische trainer. Dank voor de mooie serie columns.
Ondanks zijn positieve kwaliteiten leer ik hem hier vooral kennen als gehecht aan luxe; misschien zelfs een voorbeeld van Finayana, oftewel een Geldwolf-in-Dharma-schaapskleren. Prachtige term die een andere reaguurder hier postte.
Gelukkig ken ik wel failliete Engelse retraitecentra maar niet dit soort trainers van nabij ;-)
With folded palms,