Afgelopen zaterdag was ik bij een vriend, we spraken over gewone, dagelijkse dingen. Hij gaat binnenkort trouwen en is daar vol van. Hij legde uit wat er die dag op spiritueel gebied gaat gebeuren. Dat een huwelijksvoltrekking en erna meer is dan een cliché praatje van een ambtenaar.
Ik vertelde hem onder indruk te zijn van de blijken van medeleven aan de slachtoffers en hun nabestaanden van de terroristische aanslag in Nieuw-Zeeland, waar een man met vuurwapens 50 mensen in en bij twee moskeeën ombracht.
Mijn vriend wist van niks, had het nieuws van de laatste dagen niet gevolgd. Ik stopte met de uitleg van wat ik wist van het drama. Ik zei hem dat het niet erg is om niet te weten.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.