Zeshin – ongewenste omgangsvormen

Er is iets vreemds gaande in boeddhistisch Nederland, ik zie overal gedragscodes verschijnen onder het mom van:

‘Iedere plek waar zenbeoefening en -studie wordt aangeboden, moet volgens de organisatie een veilige plek voor iedereen zijn’.

Dat is sowieso al het eerste wat we zoeken als we met een boeddhistische training beginnen. Dat is wat jij zoekt dat is wat de Boeddha zocht, dat is de wens van elke boeddhist, veilig zijn, vrede hebben, gelukkig zijn.

Boeddha zocht een antwoord op: “ Waarom wordt de mens ziek, oud, om vervolgens te sterven, wat is de zin hiervan?’. Het verlengstuk er van is: waarom is er oorlog, wat bezielt een moordenaar, waarom zijn er wellustige boeddhistische leraren en sanghaleden. Kijk om je heen-waar is die veilige plek?

Ken je het verhaal van Kisa Gotami?

Kisa Gotami was een jonge vrouw die werkelijk de prins op het witte paard trouwde, hij was knap, rijk en lief. Ze kregen een kind, het mooiste jongetje van de wereld. Maar het was nog niet eens uit de luiers toen het al stierf. Kisa Gotami kon niet met dit grote verdriet omgaan, haar kind was niet dood, maar ziek. Met het dode kind op haar heup liep ze van deur naar deur opzoek naar een medicijn om haar kind te genezen. Tot ze bij de priester van het dorp kwam, die zei ik ken iemand die je kan helpen en hij stuurde haar naar de Boeddha. Ze vroeg Boeddha om het medicijn voor haar kind en Boeddha antwoorde: ‘Ik ken het medicijn, maar helaas heb ik niet alle ingrediënten, ik mis nog een specifiek mosterdzaad’. Ze antwoorde: ‘Ik ga dat onmiddellijk voor u halen.’ Boeddha antwoorde:’ Ik zei dat het een specifiek mosterdzaad moest zijn, het zaad wat ik nodig heb moet van een huis komen waar de dood nimmer binnen getreden is.’

En jij zoekt een boeddhistisch centrum wat veilig is, waar geen onenigheid is, een vreedzame plek. Als je die gevonden hebt vertel het me dan.

Natuurlijk, ik ben naar Spanje, Duitsland en Japan geweest om het te zoeken, ik heb ook met een dood kind op mijn heup rond gelopen, ik zocht het overal want zonder dat kon ik niet leven, maar,…ik leefde, ik kon niet anders en sleepte de dood met me mee.

Als ik lang genoeg oefen zal het mij ten deel vallen, ik zocht het in de beoefening van boeddhisme, ik zocht het antwoord bij mijn leraar. Ik zocht het overal terwijl ik de sleutel bij me droeg.

Na dat Kisa Gotami 5 dorpen had afgelopen op zoek naar het specifieke mosterdzaad begroef zij haar kind achter de dorpstempel en liet bij de steenhouwer deze tekst in de grafsteen van haar zoontje beitelen:

Niet de regels en voorschriften
Noch die van de sangha
Inclusief van alle boeddha’s
De enige regel is ‘geen houvast’
Dat is je veilige plek mijn zoon.

Geen houvast is de sleutel van die veilige plek is: Stoppen met zoeken, hoe stop je met zoeken? Alle ideeën die je hebt over een oplossing, een antwoord, verlichting, enz. vergeten. Alles vergeten… als je alles vergeten bent, wie is er dan nog om zich onveilig, gefrustreerd of bang te voelen. Durf je dat, alles los laten, geen houvast geen zekerheid, geen zelf, ben je bereid om die sleutel om te draaien. Of klem je je vast aan de onbestendige regels van een boeddhistisch centrum uit angst te verliezen wat juist dit inzicht in de weg staat.