Een paar dagen voordat we weer van Koh Jum naar huis zouden komen, lieten de oppassers weten dat Tibbe een naar hoestje had. Omdat het hondje dat wel vaker heeft zeiden we dat ze het maar even aan moesten zien. Maar toen we 3 dagen later thuis kwamen bleek het toch wel wat ernstiger dan de voorgaande keren. De hele dag en ook de hele nacht door had ze hoestaanvallen die niet echt prettig klonken. De dagen erna zaten we regelmatig bij de dierenarts, en sliepen ’s nachts om en om in het gastenhuisje zodat in ieder geval telkens één van ons een ongestoorde nachtrust had.
Omdat er geen echte verbetering optrad, en de diagnose wees op een aandoening die chronisch was en mogelijk tot verstikking zou leiden, begonnen we de mogelijkheid van euthanasie te bespreken. In Nederland zou dat een logische optie zijn, die wellicht zelfs door de dierenarts zelf aan de orde zou worden gesteld. Maar in Thailand is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Boeddhisten doden geen dieren. Natuurlijk vinden wij dat ook een prachtig uitgangspunt, maar dat je een dier een lange pijnlijke lijdensweg bespaart, in plaats van het langzaam te laten creperen, daar zou de Boeddha volgens ons best begrip voor kunnen opbrengen.
Maar zo gaat dat hier dus niet. Jongere dierenartsen beginnen er wel steeds meer voor open te staan, maar zijn vaak gebonden aan het beleid van de baas van de kliniek. Ook onze dierenarts stond er niet afwijzend tegenover, maar moest toestemming vragen aan de eigenaar en die was er duidelijk over: doen we niet.
Met onze westerse manier van denken vragen we ons dan meteen af hoe het zit met vlees eten. Want dat doen de meeste Thai zonder scrupules. We hebben het daar een tijd geleden al eens met onze “zoon” Phan over gehad. Van hem mag je best een dier eten, als je het maar niet zelf dood maakt. Wij vonden het dan weer niet heel aardig om iemand anders het vuile werk op te laten knappen. Als jij iemand vraagt om een kip te slachten, zodat jij die op kan eten, is het toch ook jouw schuld dat die kip dood is? Daar moest hij even over nadenken. Bij nader inzien mag je wel een dier doden om het op te eten, maar je mag niet méér doden dan je voor eigen consumptie nodig hebt. Slagers zijn, volgens Phan, dan ook geen goede mensen.
Dat wil er dan volgens onze logica weer niet echt goed in. Een varken slachten voor alleen eigen gebruik, dat klinkt niet heel haalbaar, tenzij je voor ieder familielid een diepvriezer hebt. En los van wat je vindt van de werkwijze van slagers, is het maar de vraag of de varkens er wat mee opschieten als Jan en alleman aan het slachten slaan. Verder blijft het natuurlijk zo dat de slager zijn slechte werk nog altijd namens de uiteindelijke consument doet, dus het doden van dieren valt niet alleen die slager toe te rekenen.
We kwamen er niet uit. Nu is inconsequent gedrag niet exclusief voorbehouden aan Thaise boeddhisten. De rest van de wereld, inclusief wijzelf, kan er ook wat van, dus we hebben geen pogingen gedaan hem op andere gedachten te brengen. Daar zouden de dieren ook niet mee geholpen zijn.
Wat onze dierenarts uiteindelijk wél deed was suggereren om eens bij een andere kliniek te vragen. Ze zei niet dat ze daar wel open stonden voor euthanasie, maar tussen de regels door was dat wel de boodschap. Uiteindelijk hebben we zelfs twee dierenartsen gevonden die indien onvermijdelijk wilden euthanaseren.
Intussen begon Tibbe toch een beetje te reageren op de pillen en het dagelijkse halfuurtje “vapen”. Het hoesten werd minder, ze begon weer van het leven te genieten en wij konden weer samen slapen. Dus besloten we het nog maar een tijdje aan te kijken. Zoals het er nu naar uitziet gaat ze wel weer een tijdje mee, maar het lijkt onvermijdelijk dat de luchtwegproblemen vroeger of later weer terugkomen. Dan is het een prettige gedachte dat we nu dierenartsen kennen die onnodig lijden willen helpen voorkomen.
Leven in Thailand, heet onze blog. Daar zijn we intussen aardig aan gewend. Het gedoe met Tibbe doet ons wel weer nadenken over doodgaan in Thailand. Want waar je met wat moeite uiteindelijk wel een dierenarts vindt die wil euthanaseren, is dat voor een mensenarts absoluut onbespreekbaar. Hoewel we, vinden we zelf, tamelijk goed zijn in het omgaan met de dingen zoals ze nu eenmaal zijn, is dat best een confronterende gedachte. Maar hopelijk gaan we zelf ook nog wel een tijdje mee.
