Zou God spijt hebben dat Hij zelf niet het achtvoudige pad heeft bedacht. De drie juwelen, de vier onmetelijken?
Joop Hoek
‘Dalai Lama keert terug naar Tibet’
Xi Jinping, waarom ben je zo bang voor een oude monnik die geweldsloosheid en het principe van de middenweg uitdraagt?
De boeddhist en de moordenaar
Twee dagen later was ik een geestelijk wrak, en als ik zeg wrak, moet dat heel serieus genomen worden.
Zij zijn bezig met het grootste avontuur in hun leven: de dood
Ik dacht de laatste weken dat het wel lijkt alsof er een glazen plaat is tussen mij en de dood. Dat ik de mensen om wie het gaat niet werkelijk kan naderen in hun laatste levensfase.
Airco van de kleine man
Vannacht trok ik de hoes van het dekbed eens goed over me heen, het was wat frisjes in de slaapkamer.
Het ik en het opbiechten van de zonden (2)
Frank is een uitvergroter. In de sangha kon hij vreselijk lang over zijn eigen ervaringen praten, het lijden in zijn eigen leven.
Het ik en het opbiechten van de zonden
Die journalistenstand, ik had er lak aan. Het was een roerige tijd, in die jaren zeventig. De meeste journalisten wisten niet dat er mensen in oude wijken woonden.
De totale zonsverduistering van Abel Konijn
Het was zelfs een beetje angstig, zouden de krachten in de natuur zich weer herstellen?
Beste Boeddha, wie wordt er vandaag onthoofd, vernederd en opgejaagd
Ik schrijf deze tekst aan u, Verhevene, goeroe, mijn grote vriend, omdat ik er soms echt niet meer tegen kan, die nooit stollende lavastroom van al die shit. Er is geen pad maar onderhand een zestienbaans snelweg voor nodig om inzicht te verschaffen in het opheffen van het lijden.
Ik ben Charlie, een eind aan de vrijheid van meningsuiting
Het staat haaks op wat de journalisten en cartoonisten van het blad voor ogen hadden/hebben. Charlie Hebdo was juist niet een norm maar blonk uit door verscheidenheid omdat niemand heilig was voor het potlood en de pen van het blad.
Mensen creperen in pakhuizen, zorginstellingen genoemd
Het Boeddhistisch Dagblad gaat zich bemoeien met de afnemende zorg in Nederland en de steeds stijgende premies. En de belangen van verzekerden.
Sombermans en de acceptatie van het nu
Met Sommie besprak ik het advies om vitamine D te gaan slikken. Ben je neerslachtig, heb je wanen, vroeg hij. Nee, zei ik, niet dat ik weet. Ik voel me zelfs geen boeddhist.
Het jaar 2021 – dag 357 – tweedagen
Op de radio hoor ik mensen elkaar hele fijne dagen wensen en dan denk ik: waarom hoor ik dat de rest van het jaar niet. Dat zo’n deejay de dag begint met zo’n wens en wat is er zo bijzonder fijn aan de dagen die gaan komen?
Liefde heeft geen hersens
Vandaag zou de verjaardag van mijn moeder zijn geweest. Ze is dood en doden zijn niet meer zelf jarig. Ze leven wel voort. Bij anderen.
Bombarderen om de liefde te bewaren
Hoe ingebed is de gelofte van de compassievolle bodhisattva van het mededogen Avalokitesvara in mij, voor anderen.
Hou op om er over na te denken
Ik had de illusie dat het boeddhisme buiten mij om de Grote Schoonmaker was. Zo van ‘hoppe, hoppe, soppen’ en schoon is de boel. Voor altijd. En zo leek het ook.
De drilboor, de grasmaaier en liefdevolle vriendelijkheid
Het is maar geluid, zei de leraar, terwijl 150 decibel drilboorgeluid onze geest en oren teisterde.
Vergeef me dat ik je pijn heb gedaan
Monniken in de sangha waar ik toen lid van was, waarschuwden mij dat ik als jonge boeddhistische terriër van het pad zou geraken, gek kon worden, als ik met die enorme zuiveringsoefening door zou gaan.
Onkruid, ongraf, de oude vrouw en de vogels
Een heuvel tussen mos, bomen en planten. Regenbuien vormen gootjes in dat mooie, zware donkergele zand, dat nergens anders dan daar voorkomt, konijnen graven er holletjes.
Stttt…
waar je het een weglaat vult het volgende
Mevrouw, bent u mijn moeder…?
Het is niet prettig om in een dwangbuis te zitten, maar volgens de behandelend psychiater kan het niet anders. Ik zou maar nog meer raar gaan doen en anderen lastig vallen.
Een sluipende vader en de schakelaar op de trap
Mijn ouders zijn al jaren dood en ik mis ze nog steeds. En ik weet niet waar en wanneer ze wedergeboren zijn. Ze zijn blijkbaar op hun rust gesteld.
Een jongetje en de zwarte man in de tram
Dus daar zat ik met dat ongemakkelijke gevoel in mijn auto. Het vervelende ventje, het stemmetje in mijn hoofd, dook er gelijk bovenop. Racisme, discriminatie, onrecht, schreeuwde het in mijn oor.
Het doosje, de bijsluiter en de omgang met anderen…
Opeens had ik er helemaal genoeg van, werd zelfs een beetje pissig op mezelf maar meer nog op de fabrikanten van paracetamol en andere tabletjes die het steeds maar weer lukt de bijsluiter verkeerd in een doosje te stoppen.
