…
Tien jaar Boeddhistisch Dagblad
…
Dick Verstegen
Dick Verstegen – ‘ze lopen me straal voorbij – te oud’
Nu de lente helemaal is doorgebroken, kriebelt het. Meer leven, meer ruimte, meer tijd. Maar soms krijg je ook het gevoel dat de tijd je inhaalt. Wat mijzelf betreft: veel BN-ers op tv…nooit van gehoord. Straat-enquêteurs? Ze lopen me straal voorbij – te oud.
Het jaar 2017 – de tweehonderdenvierenveertigste dag – Advocaat
Het is geel en heeft twee pootjes. Een kanarie? Nee, twee glaasjes advocaat. Vrede en alle goeds.
Democratie
Democratie gaat over deze bekommernis om de ander, wat zelfs vastgelegd is in onze Grondwet. Steeds wanneer die bekommernis in het gedrang komt, staat de democratie op de tocht.
Godsbeeld
God? Het valt niet te benoemen…er valt niet over te praten. Zen kent geen God, maar ons gewone leven is wel de Weg.
Het wonder en het laatste woord
De zeven paden van mijn labyrint voeren mij overal. Ze slingeren heen en weer en je hebt er geen vat op al kun je maar één kant uit. Er is geen plaats waar ik niet kom.
Edel leven
Kun je het hebben over ‘makkelijke’ en ‘moeilijke’ zen? Misschien wel.
Geen last meer van denken, wat wil je nog meer?
Ook stond ik werkelijk paf van een paar bizarre verschijnselen die Geurtz beschrijft binnen de Tibetaans boeddhistische praktijk van zijn wereldberoemde leraar Sogyal Rinpoche. De auteur dicht ze toe aan wat hij de religieuze kant van deze praktijk noemt.
De mens & de tijd
We zullen allemaal voor en in ons zelf de verloren samenhang tussen de belevingswerelden moeten herstellen. ‘De schepping’, zegt hij, ‘dat ben je zelf.’ Het moet de komende twee decennia –langer hebben we niet- van onderop komen.
Zeventig, tachtig lichtbrengende sentient beings
12/12 Licht van Vrede
Feest van Licht
Ik heb me ook nooit eerder zozeer ‘in het moment’ gevoeld. Die wonderlijke aaneenschakeling van momenten die voortkomen uit wat eeuwig is.
Misstap, Dharma en democratie
Je vastbijten in het oordeel dat het fout is wat Nico gedaan heeft, lost niets op.
Bloem, onkruid en ruimte
Rigpacentrum, zaterdag. ‘Evenmin maak ik me erg druk over de vraag of het boeddhisme zich precies conform de tradities ontwikkelt in Nederland. Wel vind ik belangrijk dàt er sprake is van ontwikkeling.’
Walk of wisdom, een groeiende hand van vrede rond de wereld
Met een aantal sanghagenoten gaan we daarom op zondag 20 september om 10.00 uur als vlamdragers voor de vrede een stukje van de route lopen.
Het oog van de ruimte, het oog van de openheid
Toen gingen we het doen. Zitten. En we zaten. Al was het maar vijf minuten. Vijf gouden minuten.
Drie maal scheepsrecht
Mijn boeddhistische thema in deze column gaat over oordelen als: Dit is boeddhistisch en dàt is on-boeddhistisch.
Kuan Yin neemt centrale plaats in in boek Ton Lathouwers
Zij is altijd soms, lees het als je durft.
Zwaard van liefde
Dan hoor ik eindelijk in zijn antwoord wat verstaan wordt door wat ik wezenlijk ben. De meesters binnen en buiten mij vloeien samen: oostpoort, westpoort, noordpoort, zuidpoort.
Non-conformist Brad Warner op toer in Nederland
Je houdt van Warner of je negeert hem, schreef het BD.
Juwelenschip
Waar ik ook zo van onder de indruk ben, is de volkomen onlosmakelijkheid tussen wat Longchenpa Zicht noemt en Mededogen. Zicht is er zeker van worden dat wat verschijnt het spel van ervaren is en ondervinden dat ervaring open is. Dit gaat gepaard met ‘Mededogen dat niet oprijst, niet ophoudt te bestaan en zonder zelf is.’
Oh, kijk…!
Kana drukt een onbeschrijflijke ervaring uit van bewondering, bewogenheid, lof, verwondering, verdriet, vreugde. Wij zouden minimaal een uitroepteken gebruiken. Maar de betekenis van kana reikt veel verder.
Kaartje van God
Het boeddhisme, zo heet het, heeft het niet zo met God. Met of zonder O. Dat heeft vast te maken met het massaal ontvlieden van het Christendom sinds in onze cultuur het idee groeit dat God Dood is.
Mijn vader
Als ik dat opschrijf, ‘mijn vader’, komt er een gevoel in mij op dat ik moeilijk kan omschrijven. Hij is nooit ‘van mij’ geweest. Nooit echt. Dat dit ook helemaal niet mogelijk is, wist ik destijds niet. Het was een verlangen waarvan ik dacht dat het te vervullen was als ik aan zijn wensen beantwoordde.
De hond en de gebedsvlaggetjes
…
