De paus is dood, hij leefde volgens eigen zeggen eenvoudig in een bijkamer van de hoofdresidentie in het Vaticaan. Franciscus liet zich rijden in een kleine auto en was er volgens eigen zeggen voor de armen en behoeftigen in de wereld. Die hij bezocht en ontving na vaak lange vliegreizen.
Zijn dode lichaam ligt een paar dagen in een open kist op de vloer. Zo wilde hij dat, op gelijke hoogte met het gewone volk dat afscheid kan nemen.
Het doet mij erg kunstmatig aan, dat gewoon zijn. Zijn volgelingen praten lyrisch over hem. Maar is onder zijn regie de wereld veiliger geworden? Het milieu op orde? De vluchtelingenstroom minder? Ik zie het niet.
Doet een kist op de vloer met daarin een stoffelijk overschot juist niet getuigen van een groot ego?
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Jean Leemen zegt
Ik zie het wel!!!
Als iedereen zou doen wat hij kan/mag in het soms strakke keurslijf van zijn werkmilieu, dan zou de wereld er vermoedelijk beter uitzien.
Siebe zegt
In de Pali sutta’s wordt de belevingswijze “ik ben gelijk aan anderen” ook gezien als een vorm van eigenwaan (mana). Tezamen met jezelf superieur of inferieur voelen.
Het lijkt me ook erg, onmenselijk ook, dat je als Paus of Dalai Lama of een of andere wijze altijd maar beschikbaar en benaderbaar moet zijn. Altijd maar verbindend, lachend, joviaal, leuk, voor iedereen aandacht. Zoiets voelt voor mij onnatuurlijk. Ik snap de rol die mensen spelen maar mag het niet wat minder? waarschijnlijk niet want dan wordt je weer gezien als afstandelijk, niet warm, niet benaderbaar…pfff…wat een gedoe altijd. Ik vind het onmenselijk.
Ludo zegt
Misschien is dit nu juist zijn boodschap: ons op het hart drukken hoe wij het als ‘ikjes’ beter moeten doen?
Warme groet!
Siebe zegt
Is de aandacht voor de armen, ontheemden, zieken, kwetsbaren, randfiguren niet wat overdreven? Hebben we niet allemaal hulp en lessen nodig, en misschien de rijken, succesvollen en gezonden nog wel het meest?
Maar ik snap het ergens ook wel. Het is een herkenbare geneigdheid om toch meer klaar te staan voor kwetsbaren. Ik heb dat ook wel. En rijken, geslaagden, succesvolle mensen, gezonde mensen beleef je niet als kwetsbaar. Terwijl dat natuurlijk eigenlijk wel begoocheling is.