Echt gebeurd: Een vrouw vraagt aan haar buurvrouw: ‘Waar vlucht jij heen als er oorlog komt?’ Ik blijf thuis, zegt de buurvrouw.
Ik moest even grinniken om die vraag. Natuurlijk kan je nergens meer heen vluchten om veilig te zijn en de raketten je om de oren vliegen. De voormalige openbare schuilkelders van de organisatie Bescherming Burgerbevolking zijn gesloopt of afgesloten. Zelf weet ik er nog eentje te staan, in het Park bij de Nieuwe Maas in Rotterdam. Alleen de ingang steekt overigens boven het kort gemaaide gras uit.
Ik moest ook denken aan het lied Vluchten kan niet meer een lied geschreven door Annie M.G. Schmidt (tekst) en Harry Bannink (muziek), gezongen door Jenny Arean en Frans Halsema. Het nummer is afkomstig uit de musical En nu naar bed die op 5 november 1971 in première ging. Jenny Arean en Frans Halsema speelden de hoofdrollen in de musical.
Het lied gaat over de onveiligheid in de wereld op dat moment, met de Koude Oorlog die op zijn hoogtepunt was en de dreiging die uitging van de Vietnamoorlog. De dreiging van een allesomvattende atoomoorlog maakte het gevoel van onveiligheid groot, zelfs schuilkelders konden daar geen verlichting aan bieden. Ook de Maan waar kruiwagentjes stonden en op Venus instrumenten boden geen alternatief. Schmidt schreef dat vluchten geen zin meer had, men was immers nergens veilig aangezien de wereld totaal ten onder zou gaan. De enige oplossing moest gezocht worden in de liefde (het vluchten bij elkaar).
Dat lijkt me een goed advies: liefde overwint alles.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie