Wat betekent het om verbinding te maken met de ander? Deze vraag houdt me oprecht bezig als docent bij de opleidingen verpleegkunde en geneeskunde. Hoewel ik al enige jaren als docent werkzaam ben, komt deze vraag steeds maar weer terug.
Waar zal ik beginnen: Ik wil graag een docent zijn die laagdrempelig en benaderbaar is. Gewoon. Je weet wel: zonder dwang of pressie er zijn om zo het beste uit studenten naar boven te halen.
Vaak voltrekt het contact zich echter stroef. Tussen de student en mij hangt dan een glasgordijn zo ervaar ik dan. Een glasgordijn van wensen, zorgen en idealen. Ik kijk dan naar de student maar zie hem of haar niet. Of hoogstens tweedimensionaal. Geen persoon van vlees en bloed, vol potentie, verwachtingen en onzekerheden.
Wat betekent het om verbinding te maken vraag ik me af? Wat moet ik met het glasgordijn doen? Moet ik het glasgordijn en hiermee mijn verwachtingen opzij schuiven. Nee, dat wil ik niet! Je staat toch ergens voor?
Terwijl ik dit schrijf kijk ik door het raam. En wat als ik de glasgordijnen nu gewoon laat hangen? Dus gewoon ervaren dat het gordijn er is. Zonder verwachting of verzet. Zou dat de manier zijn om zowel mijn huidige-soms-krakkemikkige-communiceren als ook mijn idealen in zacht observeren te houden waardoor verbinding met de ander mogelijk wordt? Mmm…
