Chef zat vandaag in een etablissement te wachten op zijn mede-uitgever, vanmiddag was het uitgeefoverleg. Behalve Chef zaten er twee dames in de ruimte een vorkje te prikken. Een man en een vrouw kwamen binnen. De man zei, nadat ze plaats namen aan een tafel: ik moet binnenkort in het kader van mijn therapie twee dagen naar een boeddhistisch centrum in België. Zo, zei de vrouw, wat ga je daar doen? Dat weet ik niet, zei de man, het is in het kader van de therapie. Ik leer daar om beter voor mezelf te zorgen en niet alleen voor anderen. Ja, zei de vrouw, als je zelf wat mankeert kan je de vinketering krijgen, zo zit het leven in elkaar. Ik ben een gever, zei de man, ik moet leren beter voor mezelf te zorgen. Ik moet meer van mezelf houden dan kan ik ook beter voor anderen zorgen. Nu cijfer ik mezelf helemaal weg en dat is niet prettig. Moet je dan ook zo’n jurk aan, vroeg de vrouw. Dat weet ik niet, ik weet niet wat me daar te wachten staat, dat zeggen die lui van de therapie niet, het zit in het totaalpakket. Gelukkig hoef ik geen Tibetaans te leren, er is een vertaler. Dat valt dan weer mee, zei de vrouw. Zullen we in het kader van de therapie maar wat bestellen. Ik neem een grote portie, jij ook? Ik ook, zei de vrouw.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.