Chef kijkt voetbal. Op tv. Hij is voor IJsland en dat speelde vanavond. Ze wonnen van het machtige Engeland. Een paar weken geleden was hij ook al voor IJsland, toen ze nog geen wedstrijd hadden gespeeld. Hij is geen voetbalkenner. Hij koos voor het team op emotionele gronden. De supporters maken oergeluiden, de spelers spelen altijd in dezelfde samenstelling als team. Ze zijn stoer, blijven niet liggen als ze geveld worden. Ze komen uit een niet-voetbal-minded land. Tot nu toe. Chef is trots op IJsland. Ich bin ein IJslander, vindt hij, Kennedy napratend.
Chef verkeert in kringen waar ze vluchtelingen ‘die bruintjes’ noemen die maar ‘moeten gaan werken in Nederland en niet in die kampen moeten blijven hangen’. De kringen- hoog opgeleide mensen daaronder, begrijpen het Verenigd Koninkrijk wel dat zelf wil bepalen of en hoeveel ‘bruintjes’ ze op willen nemen. De kringen zeggen eigenlijk dat er helemaal geen vluchtelingen moeten worden opgenomen. Een van die kringenmannen vindt dat mensen met een gekleurde huid op deze aarde zijn in een ontwikkeling om blank te kunnen worden. Het blanke bardo. Chef praat niet meer met deze randdebiel.
Chef zegt tegen die kringen dat hijzelf ook bruin is, zich zo voelt. Solidair is met deze mensen. Hij vraagt ze hoe ze zich zouden voelen als ze zelf alles achter moesten laten, op de vlucht slaan en in kampen terecht komen in afwachting van een beslissing om te mogen blijven. Ze geven daar geen antwoord op. Chef is niet trots op die kringen.
