Het was eind vorig jaar al aangekondigd door de beheerder: de twee liften die toegang geven tot de Kloosterbunker zullen van 29 februari tot acht mei niet in gebruik zijn omdat ze worden vervangen door liften waarvan je niet elke seconde vermoedt als je er in staat dat ze neer kunnen storten. Chef dacht na de eerste brief dat er steeds één lift van de twee zou worden vervangen, zodat het ongemak beperkt bleef. Maar afgelopen maandag waren op alle verdiepingen van het Bunkergebouw de drukknoppen afgeplakt. Chef ervoer dat als een bevrijding. Geen gesjoemel of onzekerheid: alles plat. Gisteren beklom Chef met veel plezier de trappen die naar de Kloosterbunker leiden. De knieën kraakten, de heupen huilden, maar de geest verfriste. Ontspanning door inspanning. Waren de liften maar altijd buiten gebruik, dacht Chef. Vandaag deed hij neerwaarts hetzelfde. De trappen werden steeds drukker. Andere Bunkerbewoners groetten elkaar, maakten grapjes. Goh, jij weer. Ja, goed voor de dikke buik. Lach, lach. Eind van de middag arriveerde Chef, na een bezoek buiten de Kloosterbunker, weer in het Bunkergebouw. Hij liep richting trap- klaar om te stijgen. Twee jonge mannen stapten in de lift. Stapten in de lift. Stapten in de lift. En Chef reisde mee. Het nieuwe nu.
zeshin zegt
Die dingen heten niet voorniets liften. Vaak mag je mee en soms laten ze je staan het most nie maggen