Ons verlangen naar vrede

We zitten in een diepe crisis. De premier zegt dat we in oorlog zijn. Er wordt in elk geval gevochten en de stroom van vluchtelingen houdt aan. Er is paniek en we weten geen raad. Daarnaast worden we bedreigd door luchtvervuiling en temperatuurstijging, waardoor hele woongebieden onder water komen te staan. Onze wereld is verduisterd door angst en onzekerheid, want overal kunnen er slachtoffers vallen.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was er met Kerstmis een wapenstilstand. Er werd één dag niet gevochten, want het was Kerstmis, de dag van de vrede. Het ging niet alleen om een dag zonder oorlogsgeweld, maar ook om die dag de vrede van innerlijke rust en diepe zingeving van ons leven te ervaren, zoals dat in het joodse begrip shalom wordt uitgedrukt. Dat is de vrede waar we naar hunkeren, naar vrede diep in ons hart zonder angst en onzekerheid. Het is het gevoel van geborgenheid, waarbij we ons thuis voelen bij vrienden en we ons veilig weten in Gods hand. Ook de niet-religieuze mens snakt naar deze ervaring.

Die innerlijke vrede wordt des te sterker ervaren na een periode van geweld. De soldaten uit de Eerste Wereldoorlog voelden die dag van vrede door het sterke contrast met de harde oorlog. De zon wordt veel meer gewaardeerd na een donkere nacht met onweer, net als gezondheid nadat we erg ziek zijn geweest. De vijandige soldaten werden op de Kerstdag voor één dag elkaars vrienden. Vriendschap ervaren we als we in vrede leven en zonder vrienden ervaren we geen vrede.

Bij ons leven nu duizenden vluchtelingen in eenzaamheid en angst, zij zijn ook slachtoffers van de oorlog. Met hen kunnen we ook de vrede als een shalom-ervaring vieren ongeacht hun culturele of religieuze achtergrond. Een kleine verrassing of een vriendelijk woord kan voor hen als vrede worden ervaren na het oorlogsgeweld dat ze hebben ondervonden. Het is ontroerend de berichten te lezen over de gastvrijheid die menig vluchteling gelukkig maakt. Met weinig moeite kunnen we het leven van mensen in wanhoop zin geven.