Is een unsui (thuisloze) arm?

Armoede is niet gebrek aan geld hebben. Zelfs honger hebben is geen armoede. Armoede is: ‘Buitengesloten zijn van’. Je zal je misschien afvragen ‘Buitengesloten van wat?’ Van alles wat je wilt hebben.

Armoede is lijden, omdat je buiten gesloten bent van wat je wilt hebben. Nog grotere armoede is anderen buitensluiten van wat je denkt te hebben. Rijkdom is bereid zijn elke hap eten die je neemt te willen delen. Als je bereid bent te delen, dan vergroot je je wereld en krijg je meer ruimte. Wie alles wat hij denkt te bezitten voor zich zelf houdt, verkleint zijn wereld en bindt zichzelf.

Zo, dit zijn wat regels die je niet klakkeloos moet aannemen, en zeker niet lichtzinnig moet verwerpen of veroordelen. Materiële armoede is er in Nederland niet, maar geestelijke armoede is er des te meer.

Dat het wat minder gaat met de economie over de hele wereld is een natuurlijk gebeuren. En net zo als het jaar zijn seizoenen heeft, zo heeft de economie ook zijn seizoenen. Er zijn maar weinig mensen die dit begrijpen. Zij die de wijsheid bezitten om vrijwillig – ten gunste van hun medemens een gedeelte van hun salaris inleveren, in de wetenschap dat de vrede op die manier bewaard wordt. Maar delen? Wie wil er nou delen in de armoede van een ander?

Laat ik niet al te pessimistisch zijn. Nederland is vergeleken bij heel veel andere landen een voorbeeld. Veel, heel veel Nederlanders trekken zich het lot van hun medemens aan. Sommige van onze landgenoten raken hierdoor in paniek, omdat ze denken dat ze iets af moeten staan. Zijn ze iets tekort gekomen? Hebben ze honger?

Allerminst, 99% van de Nederlanders kan ’s avonds voor de buis hangen en een kopje koffie kan er ook nog van af. Voor de rest van de tijd maken ze elkaar het leven zuur door verwachtingspatronen te installeren. Als je daar niet aan meedoet ben je geen volwaardig mens. En dat is dan die 1% of misschien 2% die overblijft: Junkies, hoeren, geestelijk gestoorden, zij die de goot in geschoven zijn, zij die niet kunnen beantwoorden aan het verwachtingspatroon.

In India woonde een vrouw die ook een schop tegen de verwachtingspatronen gaf. Ze had werkelijk mededogen met de mensheid. De pijn van een ander was haar pijn. Ze vestigde zich in een houten barak, en creëerde daar een plaats waar bedelaars en andere uitgestotenen menswaardig konden sterven. De stervenden raapte ze domweg van straat op. In India kijkt niemand om naar de paria’s. Haar barak stond tegen de achterkant van de tempel van Kali, en droeg de naam “Nirmal Hriday”, wat plaats van het zuivere hart betekent. Hier konden ongeneeslijk zieken voor zover mogelijk verzorgd worden, en kregen een behandeling volgens de laatste rite van hun eigen religie. Veel Indiërs was het een doorn in het oog, dat armoedige zootje achter de tempel. Op een gegeven moment stapte een hoog geplaatste uit de wijk naar het politiebureau. Hij vond dat die zwerversbende weg moest. De dienstdoende agent beloofde er direct iets aan te doen.

De klacht kwam bij de commissaris terecht, die besloot om zelf de zaak te inspecteren. Diep ontroerd en opgewonden over het feit dat iemand hier over durfde te klagen, keerde hij terug naar het politiebureau. Tegen de man die de klacht had ingediend zei hij: “Ik heb gezegd dat ik mij van deze vrouw zou ontdoen en dat zal ik ook. Maar dan moeten jullie er eerst voor zorgen dat jullie vrouwen en dochters gaan doen wat zij nu doet. In de tempel staat een beeld van zwarte steen van de godin Kali, waar jullie offers brengen. Terwijl aan de achterkant de levende Kali huist”.