Het kinderpardon heeft de pers gehaald want het regeerakkoord loopt gevaar. Waar gaat het om? Om kinderen, die in Nederland zijn grootgebracht en die nu terug moeten naar hun land van afkomst. Een jongen van elf, die in Nederland is geboren en opgegroeid, dreigt terug te moeten naar Vietnam, een land dat hij niet kent, en waar men een taal spreekt die hij niet begrijpt. Het kind zweeft in zijn wanhoop tussen hoop en vrees en is doodsbang dat hij weg moet, weg van zijn vrienden en zijn vertrouwde omgeving.
Het is begrijpelijk dat het lot van deze kinderen heftige reacties oproept, met name van burgemeesters. De kinderombudsman wijst op het onrecht dat deze kinderen wordt aangedaan. Zo’n harde beslissing kan voor een kind traumatische gevolgen hebben, die kunnen uitgroeien tot een terroristische houding. Een kind dat plotseling uit zijn verband wordt gerukt heeft ook een schokeffect op de andere kinderen van zijn school. Dit kan het vertrouwen in het beleid in hoge mate schaden. Maar aan het regeerakkoord valt niet te tornen, want dat is nu eenmaal zo bepaald. Wat is de waarde van een regeerakkoord?
Een regeerakkoord is een vorm van samenwerking tussen politieke partijen in een democratisch bestel, dat gericht is op het welzijn van het volk. Het gaat in de democratie primair om de zorg voor mensen. Er is een regeerakkoord nodig om dat doel te bereiken. Het is daarom niet meer dan een middel en geen doel op zich. De belangrijkste factor van het welzijnsbeleid is de goede zorg voor kinderen, want de jeugd bepaalt de toekomst van het volk. Het is begrijpelijk dat er grenzen zijn voor de asielzoekers, maar het vluchtelingenprobleem is niet alleen met juridische maatregelen op te lossen. Er zijn zeker regels nodig die met de nodige verantwoordelijkheid en wijsheid moeten worden toegepast en die in elk geval rekening houden met de rechten van het kind.
Het beleid van de regering is gericht op het welzijn van mensen en met name op de verantwoordelijkheid van mensen voor elkaar in de samenleving. Het gaat daarbij altijd om mensen en om middelen die het leven menselijker kunnen maken. Wetten en beleidsmaatregelen zijn belangrijke middelen om dat doel te bereiken, maar vaak krijg ik de indruk dat doel en middel worden omgedraaid. De mensen moeten de wet tot zijn recht laten komen en hun welzijn wordt daaraan ondergeschikt gemaakt. De uitspraak summa ius summa iniustia, het hoogste recht is het hoogste onrecht, spreekt duidelijke taal.
Het kinderpardon in zijn menselijke vorm schijnt niet in het kroonjuweel van de regeringspartijen te passen, want het partijbelang blijkt als hoogste doel boven alles te staan, zelfs boven het belang van de rechten van het kind. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als Nederland door een natuurramp wordt overvallen en de beleidsmakers en partijbonzen naar een ander land moeten vluchten. Hoe zouden ze het voelen als hun kind een soortgelijk lot zou overkomen: terug naar het eigen land dat voor hun onbewoonbaar is. Democratie is de grondslag voor een samenleving waar de mensen zich verantwoordelijk voor elkaar voelen, ongeacht hun culturele afkomst. Kinderen worden gevormd door het voorbeeld van de ouderen. Kinderen van nu vormen de helende kracht van het welzijn voor de toekomst.
