Deze week zocht ik naar foto’s in mijn archief waarop mijn zoon te zien is met zijn oma Grietje, mijn moeder. En ik vond ze, zag een klein kind dat door mijn moeder liefdevol werd omarmd. Ze noemde hem Goudhaartje, naar de kleur van zijn haar.
De foto’s zijn door mij al decennia geleden genomen. Mijn kinderen zijn met liefde verwekt door de latere moeder en ik. We hadden geen specifieke toekomstverwachtingen voor onze kinderen, ja, dat ze maar gelukkig zouden worden. Geen drang of dwang. Wel veiligheid, harmonie, goede gezondheid. We waren niet getraind in het ouderschap, lazen geen boeken van Spock en zo, de kinderen kwamen er extra bij, we vormden een gezin, zonder een ‘eigendom’ op te leggen. Mijn kinderen en zo, in het negatieve.
We beseften vanaf de geboorte dat ze een eigen identiteit hadden en waren. Maar ook dat we als ouders voor hen moesten zorgen. We deden dat naar beste kunnen als jonge ouders en hippies. Naar het voorbeeld van onze eigen ouders.
Die herinneringen kwamen bij mij boven toen ik naar de foto van mijn moeder keek, met mijn baby zoon in haar armen. Mijn moeder is al dertig jaar dood maar zolang haar naam genoemd wordt, Grietje, blijft ze voortleven.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
Geef een reactie