Als onderzoeksjournalist reisde ik soms met de trein tweede klasse. Tegen ziektekosten was ik indertijd eerste klasse verzekerd voor een luttel meerbedrag aan premie. Ik ben nogal schuchter, schuw noemen sommige mensen mij.
Op een dag reed ik in de auto naar de rechtbank in Breda om daar voor de krant verslag te doen van de verrichtingen van een criminele bende. Ik was laat en had haast op de pas gerenoveerde snelweg waar je maar zeventig mocht rijden. Dus ik knalde tegen een vangrail, auto over de kop, zijligging, politie en ambulance, ziekenhuis.
In het ziekenhuis werd ik in een ijzeren bed gestopt, tot het personeel erachter kwam dat ik eerste klas verzekerd was. Mijn lichaam werd over getakeld in een luxe houten bed en ik werd naar een ruimte gereden met twee kamers, een voor mij en de andere voor bezoekers- met luxe meubelen. De volgende ochtend kwam een man in een soort livrei mij de ochtendkrant brengen en vroeg wat ik wilde eten.
Of het nou komt door de laatste dagen van het jaar of de laatste jaren van mijn leven, dit soort herinneringen komen steeds vaker boven. De eerste klas verpleging is afgeschaft. Hoe het in de trein zit weet ik niet.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.