Jarenlang was het een theoretisch model, dana in de supermarkt. Maar afgelopen zaterdag was het dan zo ver. Chef had er reikhalzend naar uitgekeken. In de sangha waar Chef vroeger verbleef was het voorbeeld van de Amerikaanse vrouw die een straatrover alle geld gaf dat ze bij zich had en ook nog haar verontschuldigingen aan deze schurk aanbood omdat ze hem niet meer kon geven, wel erg favoriet.
Chef waagde zich in navolging in Bunkerstad in onveilige straten, maar werd tot zijn ergernis nooit beroofd. Een keer leek het er dan van te komen, bij Appie, het was vroeg op de avond al donker. Een jonge man met een bivakmuts op bood Chef aan hem te helpen met zijn boodschappenwagentje. De aspirant boef schrok op het laatste moment terug, mogelijk onder de indruk van Chefs imposante gestalte.
Met boeddhisten sprak Chef wel eens over de mogelijkheid dat er iemand in de rij bij de kassa voor je staat en niet kan afrekenen omdat, nou vul zelf maar in. Wat doe je dan als boeddhist? Ik zou voor die man/vrouw betalen, zeiden de boeddhisten dan. In hun ogen was te zien hoe ze zich op dat moment verheugden.
Chef was de gelukkige. Hij had een aantal kazen en Turks brood gekocht in de supermarkt om met zijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, het weekeinde door te brengen en tv te gapen. Voor hem zette een leuke, oude dame, die verrekte veel op zijn overleden moeder Grietje leek, haar aankopen op de band. En toen begon het. De oude dame begon in haar gebreide tas naar geld te zoeken. Het duurde enkele minuten. Toen keek ze op en zei tegen Chef: Ik heb geen geld bij me. Een onmetelijk gevoel van dana, van gelukzaligheid en egoïsme overviel Chef. Dan betaal ik voor u, zei Chef tegen de oude dame. Ik betaal voor haar, zei Chef tegen de kassière. Vindt die mevrouw dat wel goed, vroeg de kassière. Jazeker, zei Chef.
De boodschappen verdwenen in de tas van de oude dame. Ze ontving ook de kassabon. Ik zal laten zien wie ik ben, zei ze, en toonde haar rijbewijs. Ik wil helemaal niet weten wie u bent, zei Chef. Op straat zag hij even later de oude dame die zo veel op zijn moeder Grietje leek, leunend op haar wandelstok huiswaarts keren. Eigenlijk, zo besefte Chef, was het uitkomen van de droom minder leuk dan de droom zelf. Maar zo verdwijnen wel de vreemde stenen uit zijn pad, de muizenissen en kronkels in zijn kop. Misschien was de oude dame wel gezonden door de Boeddha zelf, om Chef te redden, of is dat ook een raar idee?
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
