Vitamine D is belangrijk voor het menselijk lichaam. Het maakt botten sterker en heeft een positief effect op het humeur. Een tekort aan vitamine D kan de botten verzwakken. Ook kan het leiden tot een neerslachtige stemming.
Een lezer adviseerde mij deze vitamine te gaan slikken om net dat zetje te krijgen ‘naar acceptatie van het nu van het moment’. Dat is een interessant advies, maar ik vermoed dat ik het niet zal opvolgen. Ik ben opgegroeid met levertraan. Als kind moest ik van mijn moeder elke dag een lepel van dat smerige spul innemen. Goed voor je botten, zei mijn moeder. Nou dat is niet waar. Onlangs belde een museum met skeletten van oude en uitgestorven dieren en vroeg of ik na mijn dood -met de nadruk op na- mijn totaal versleten skelet wil doneren aan dat museum. Een gebaar van dana, zei die ambtenaar die zich in mijn cv had verdiept.
Omdat ik niet graag bekeken word, ik verblijf meestentijds in de Kloosterbunker en schuw zogenaamde sociale bijeenkomsten, heb ik het verzoek tot bijzetting afgewezen. Je weet ook nooit wat voor bordje dat museumpersoneel bij mijn skelet zou zetten. Voor je het weet ziet het publiek: ‘Door gebrek aan vitamine D totaal versleten journalist’ of ‘Jong gestorven Doeddhist’ of ‘Vreemde snoeshaan’ of ‘Neerslachtig figuur’. Je weet het nooit met tekst, die kan zomaar verkeerd geïnterpreteerd worden. Je krijgt een stempel opgedrukt, bijvoorbeeld die van een neerslachtig persoon.
Ik vind dat wel interessant, de acceptatie van het nu van het moment. Wat zou daar mee bedoeld worden? Ik zit al heel wat jaartjes te zitten, mediteren noemen ze dat, en kan in diepe rust helder functioneren. Ik leef altijd in het nu, dat besef heb ik wel. Al bestaat nu niet, als je erin zit is het al verleden tijd. Net een verkeersbord dat je passeert met een niet te overschrijden snelheid. Je bent er al aan voorbij voor je je snelheid aanpast.
Ik wil u voorstellen aan Sombermans, een figuur die ik zeer liefheb maar die ook niet mijn ik is. Sombermans is mijn alter ego, af en toe komt hij op bezoek en bekritiseert dan van alles en nog wat. Hij is ook een azijnzeiker, maar ik heb hem zo lief omdat hij spiegelt. Door zijn beeld, zijn schets, zie ik ook de andere kant van de zaak. De vrolijke, compassievolle wereld. Zeg maar de wereld die je krijgt als je wekenlang aan een vitamine-infuus hebt gehangen. Dat je denkt dat je Toon Hermans bent of Heintje Davids of Louis Neefs.
Met Sommie besprak ik het advies om vitamine D te gaan slikken. Ben je neerslachtig, heb je wanen, vroeg hij. Nee, zei ik, niet dat ik weet, steek goed in m’n vel. Ik voel me okay. Helemaal nu. En beleef elke seconde van de dag.
Sommie schudde zijn hoofd. Dat spul niet slikken, adviseerde hij. Ja, maar kan ik dan wel het nu van het moment zien en erkennen, vroeg ik de alter, voor ik het weet loop ik achter. Je hoeft niks te erkennen, zegt Sommie, gebruik je ogen, doe die luiken open van de Kloosterbunker en je merkt dat het verziekend heet is. Daar heb je geen pilletjes A, B, C of D voor nodig.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Loes de Moor zegt
IK vind u erg geestig/grappig