• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Jana Verboom
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Columns » Een Murakami-verschijning in Japan

Een Murakami-verschijning in Japan

13 maart 2024 door Peter Pijls

De keren dat ik bij mijn voormalige schoonouders logeerde in Japan, sliep ik met mijn zoon in de slaapkamer van de overleden ouders van mijn schoonvader.

In de goeddeels glazen achterwand van het traditionele houten familiehuis zaten grote horren. Achter een dal van geïrrigeerde rijstvelden verrezen heuvels met dichtbegroeide bamboebossen, bekend uit de animéfilms van Hayao Myazaki, die uit die regio komt.

De heuvels boden familiegraven, schemerige schrijntjes alsmede beren en slangen. Het was gedeeltelijk een shintoistisch taboegebied, maar daar kwam ik te laat achter, waarover later meer.

Ik wist dat vooral mijn schoonvader van destijds Hiroshi zeer religieus was. Hij bad dagelijks drie kwartier voor zijn boeddhistische en shintoïstische huisaltaren in de familiekamer, sonore mantra’s zingzeggend, waarbij hij zichzelf in trance bracht door ritmisch met een houten stokje op een blok te slaan.

In zijn wereldbeeld waren de geesten van zijn voorouders, maar ook die van stenen en zijn huis, net zo realistisch als zijn Mitsubishi, die door onderhoud op NASA-niveau al 20 jaar meeging.

Onbedoeld beging ik fout op fout tegen de vele taboes die het animistische shintoïsme omgeven.

’s Avonds na het eten ging mijn vrouw niet graag met me wandelen, want dan kwamen de geesten tevoorschijn, en die stelden de aanwezigheid van sterfelijke schepsels niet op prijs. Daarom bleef iedereen binnen.

Ik ging dagelijks hardlopen in de heuvels. Eerst waarschuwde T. me voor slangen. Toen voor beren. En de derde dag zei ze raadselachtig dat Japanners zonder geldige reden niet de heuvels ingaan.

Ik begreep haar indirecte manier van communiceren toen nog onvoldoende, en legde haar suggestieve waarschuwingen niet uit als een verbod.

In die winterse Miyazaki-heuvels voelde ik me trouwens een personage uit de film Princess Mononoke. Hardlopen door die duistere bamboebossen was ontspannend en gloomy tegelijk.

Die derde dag zag ik vanaf het pad naar de top van de heuvel een open plek in het duistere bos. Er stond een houten schrijntje van twee meter hoog, met de minimalistische harmonie die Japans timmerwerk kenmerkt. Het geheel zag er net aangeveegd uit.

Ik bleef lang kijken, al weet ik niet waarom. Nadat ik weer thuis mijn hardloopschoenen had uitgedaan, vertelde ik mijn vrouw over het tempeltje. Ik vroeg of het een speciale plek was.

Ze vertaalde voor haar vader. Deze trok bleek weg, dirigeerde mijn vrouw en mij naar zijn fourwheeldrive, en reed de heuvels in. Aangekomen bij de schrijn bad hij langdurig. Ook ik moest mijn handen vouwen.

“Dit is de tempel van de bosgod”, zei mijn vrouw. “Je had hier niet mogen komen. De dorpsbewoners komen hier alleen één keer per jaar voor een ceremonie.”

Zoals gebruikelijk was mijn schoonvader niet boos op me. Hij wist dat ik uit onwetendheid het heiligdom had onteerd en dus de bosgeest had ontstemd.

Maar de volgende dag ging ik weer de fout in. Na het avondeten maakte ik foto’s bij de shintotempel in het dorp. De gebogen toripoort leek toegang te bieden tot een domein waar ik niets te zoeken had. Ik kreeg koude rillingen.

“Natuurlijk kreeg je het koud”, zei mijn vrouw later. “Geesten zijn koud.” Haar blik verried dat ik weer op een plek was geweest waar ik niets te zoeken had.

Dat bleek de volgende dag. Toen ik een wandeling maakte door de rijstvelden, werd ik aangesproken door een van ouderdom kromgetrokken oude vrouw, met een bos takken op de rug.

Ze leek me te kennen en sprak me vermanend toe. Ze wees naar de tempel, en hoewel ik haar nauwelijks kon volgen, begreep ik uit haar relaas dat ik geen foto’s had mogen maken bij de tempel. Ik bood zo beleefd mogelijk mijn excuses aan: gomenasai.

Die nacht werd ik om 3 uur wakker in de slaapkamer die uitzicht bood op de rijstvelden en de heuvels. Ik steunde op een arm en keek onwillekeurig naar buiten.

Voor het raam stond een oude vrouw naar me te kijken. Ik meende de dame met de bos takken te herkennen, die boos was om de foto’s bij de tempel. Ze keek me roerloos aan, en verdween pas geruisloos na een halve minuut. Ik was bang en kalm tegelijk.

De volgende dag vertelde ik mijn vrouw over de verschijning. Ze leek die niet vreemd te vinden. Maar na ruggenspraak met haar vader luidde de conclusie dat het niet de oude vrouw met de takkenbos geweest die naar me gekeken had, maar de geest van de overleden grootmoeder.

Oma was naar het familiehuis gekomen om via mij iets te communiceren met de familie. Mijn vrouw had me al verteld dat oma nogal een tiran was geweest, die bij leven haar moeder en broer het leven zuur had gemaakt.

Mijn schoonvader ging langdurig bidden voor zijn shinto-altaar om meer te vernemen van de voorouders over de betekenis van de verschijning.

De uitkomst werd me niet medegedeeld.

Jaren later vroeg ik me af of ik een randpsychotische ervaring had. Dat was in Amsterdam al vaker gebeurd. Maar mijn vrouw bleef bij de lezing dat haar oma was verschenen. Het was geen hallucinatie. Dat leek ze net als haar vader heel vanzelfsprekend te vinden.

Lang dacht ik dat schoenen kopen haar enige religieus bezielde activiteit was. Maar ik had me wel vaker vergist met Japanners. Toen realiseerde ik me dat voor mijn schoonfamilie de verschijningen en pratende katten uit de boeken van Murakami net zo realistisch waren als het huisbezoek van een dode oma.

Mijn vrouw vond Haruki Murakami overigens een waardeloze schrijver. Te veel zelfmoorden in zijn boeken, daar hield ze niet van. Ze vatte zijn werk samen als ‘duister’. Vooral Norwegian Wood beviel haar niet.

Ze had een broer met een psychiatrische stoornis. Volgens de familie was hij gestraft door de geesten, omdat zijn nare oma ooit een bloeiende kersenboom had omgezaagd. En kersenbloesem is een nationaal symbool in Japan.

Dus het omzagen van die boom was slecht nieuws. De geesten – kami – van de kersenbloesem waren ontstemd. Daarom werd de broer van mijn vrouw gestraft met een stoornis. Oma was aan mij verschenen om daar iets over te communiceren.

Niet lang daarna gaf mijn schoonbroer zijn 17-jarige isolement op in een kamertje in Kyoto. Hij keerde terug naar het familiehuis.

Ongeveer een jaar later, in juli 2008, werd ik voor het eerst voluit psychotisch. Ik steeg op uit mezelf en reisde op lichtsnelheid door zwarte gaten en sterrennevels. Dat voelde net zo realistisch als de verschijning van oma in Japan.

Categorie: Columns, Peter Pijls Tags: geesten, Hayao Myazaki, Hiroshi, Japan, Murakami, oma, randpsychotische ervaring, voorouders

Lees ook:

  1. De nooit beantwoorde brief van de zen-abt in Kyoto
  2. Sloten met witte zwanen
  3. Het altaartje van de tussengod
  4. God had wel een spandoek met rode letters

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

Peter Pijls

Peter Pijls werkte 23 jaar als journalist. Een optelsom van verslavingen en andere psychische kwetsbaarheden maakten hem juridisch arbeidsongeschikt. Op zijn tiende viel hij van zijn katholieke geloof af. Sindsdien is hij dolende. Peter vindt de meeste boeddhisten best aardig. 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 29 mei 2025
    Rust, eenvoud en tevredenheid
  • 30 mei 2025
    Bewustzijn na de Dood: Eindigt Alles of Gaat Iets Verder?
  • 31 mei 2025
    Workshop meditatie | Omgaan met tegenslag en pijn
  • 1 juni 2025
    Thuiskomen in het lichaam - Meditatiedag met Lex van Heel
  • 2 juni 2025
    Maandagochtend meditatie in Amsterdam-West
  • 3 juni 2025
    Dinsdagavond op even weken samen mediteren in Almere Buiten
  • 4 juni 2025
    Zen Spirit zenmeditatie Arnhem, 1e helft 2025 8 januari-25 juni
  • 4 juni 2025
    Zenmeditatie in Leiden
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Deconstructie van het godsbeeld van Pseudo-Dionysius

    Hans van Dam - 23 mei 2025

    Over het verschil tussen weten-wat-niet en niet-weten.

    De wolk van niet-weten

    Hans van Dam - 22 mei 2025

    Over beeldloze mystiek en mystiekloze beelden.

    ‘Het leven zelf is zazen’

    Wim Schrever - 28 april 2025

    De grote tragedie hier in het Westen is dat we onze eigen spirituele traditie zo snel hebben opgegeven en met het badwater -de religie- ook het kind -de spiritualiteit- hebben weggegooid. Terwijl een mens fundamenteel nood heeft aan spiritualiteit, aan zingeving.

    Geschiedenis als wapen deel 1

    Kees Moerbeek - 20 april 2025

    President Vladimir Poetin zei in 2014: ‘Onze collectieve herinnering bepaalt onze cultuur, onze geschiedenis en onze tegenwoordige tijd. En onze toekomst zal worden gevormd aan de hand van onze historische ervaring.’ Hij is het zelf die actief deze herinnering en ervaringen vorm geeft en propageert. Ivo van de Wijdeven schrijft dat in de Sovjettijd er nog werd gegrapt dat het land een zekere toekomst had, maar een onvoorspelbaar verleden. Onder Poetin is Ruslands geschiedenis als in beton gegoten. Er is maar één historische waarheid en deze is verankerd in de grondwet en de Nationale Veiligheidsstrategie.

    Jaloerse goden te slim af – de geschiedenis de baas…?

    gastauteur - 13 april 2025

    Hongersnood in een hermetisch afgesloten kuststrook die onwillekeurig aan de vernietigingskampen van weleer doet denken, besmet met meer dan een zweem van genocide… Regeert Adolf Hitler over zijn graf heen? Want bestaat Israël niet bij diens gratie? Zou zonder die bittere nazi-erfenis Palestina als land van drie monotheïstische religies niet nog gewoon zo heten? Is de grond er niet vervloekt, juist door godsdiensten die, gevoed vanuit één fictieve bron, vervolgens als protestbeweging steeds in chronologische volgorde aan haar voorgangster ontspruiten, waarmee de kiem voor een eeuwigdurende vete om de absolute waarheid is gelegd? En claimt niet elk van deze broeder- of zusterstromingen dat stuk met hun aller bloed doordrenkte aarde, aanvankelijk voor Abrahams JHWH, vervolgens voor Jezus’ Vader en ten slotte voor Allah – drie godheden die, in verbitterde onderlinge jaloezie verwikkeld, strijden niet alleen om religieuze hegemonie, maar ook om de profane en politieke macht?

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Boeddha in de bajes – Wie…
    • Artsen voor Gaza – 3 juni – Landelijke herdenkingsbijeenkomst voor gedode zorgmedewerkers in Gaza bij zes Universitair Medische Centra
    • Beeldgedicht – overbrugging
    • God als de grondeloosheid van de onvindbare ziel
    • Het jaar 2025 – dag 149 – hemellift

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.