Voor mijn zoon beschrijf ik in het boek Pap, vertel ‘s zijn en eigenlijk ook mijn leven. Met de hand geschreven indrukken in 159 pagina’s probeer ik vragen te beantwoorden vanaf zijn geboorte tot later. Zoals: hoe ervoer ik (mijn zoons) mijn eerste schooldag? En was ik een lastige puber?
Herinneringen zijn moeilijk, vol perceptie. Ik weet nog wel dat mijn zoon de eerste schooldag eigenlijk wel leuk vond. Vriendjes en zo. Maar het meest manifest is voor mij de herinnering aan zijn niet te troosten huilende moeder. Ze vond het verschrikkelijk om haar kind in een vreemde omgeving achter te laten. En nee, mijn zoon was geen lastige puber. Welke normen leg je daar als ouder voor aan?
Ik kan me nog goed herinneren dat de moeder van onze kinderen en ik het wel lekker vonden als onze kinderen naar de stad gingen om uit te gaan, met vrienden te gaan stappen. En samen de zaterdagavond door te brengen. Ons genoegen was vaak van korte duur, binnen enkele uurtjes hoorden we de voordeur open gaan en waren we weer met ons viertjes.
Nu zou ik willen dat die zaterdagavonden weer werkelijkheid waren.
Ik ben bijna op de helft van het boek, nog tien dagen en onze levens zijn beschreven. Dan nog foto’s en andere zaken inplakken maar natuurlijk ben ik nooit uitverteld.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.