Gisteravond keek ik naar een eerder opgenomen documentaire over zanger/songwriter/gitarist Eric Clapton. Vanavond kijk ik naar deel 2. Ik ben een enorme fan van Clapton, die een jaar ouder is dan ik. Mister slowhand wordt hij genoemd. Ik had nog nooit van hem gehoord totdat mijn vriendin J. een plaat van hem opzette en ik gelijk verkocht was aan de blanke man die de traditionele blues introduceerde in de blanke gemeenschap. Dus op naar de platenwinkel. Zo ging dat in die tijd, je leerde van je vrienden wat nieuw was.

Clapton weet wat lijden (blues) is, hij werd door zijn grootouders opgevoed nadat zijn moeder hem in de steek liet. En op 20 maart 1991 viel zijn vierjarig zoontje Conor uit een raam op de 53ste verdieping van een wolkenkrabber, waar hij samen met zijn moeder woonde, in Manhattan, New York. Clapton drukte het vele verdriet dat hij had uit in het nummer “Tears in Heaven” waarmee hij in 1992 een Grammy Award won.

Toen ik gisteren de beelden zag beleefde ik mijn eigen onstuimige jeugd en opgroeien tot volwassenheid. Muziek was erg belangrijk voor de hippies waartoe ik me zelf reken. In de documentaire kwamen ze voorbij, de muzikanten, zangers en groepen die de muzikale wereld in de jaren zestig en zeventig voorgoed veranderden. Ik werd er heel blij van en absoluut niet weemoedig, van dat verleden. Ik keek in de spiegel die van nature leeg is. En soms herinneringen produceert. Zo mooi.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.