Een tijdje geleden schreef ik een column over de hond van mijn kapper die met het baasje en bazin communiceert middels 10 knoppen die hij met een poot kan indrukken. Zo neemt hij deel aan het gesprek en kan ook zijn wensen kenbaar maken: ik wil naar buiten, waar blijft mijn eten, kan de tv aan, jullie zijn wel erg druk, dat soort zaken. De hond is wat bazig geworden.
Vanmiddag was ik bij mijn kapper, die ook een soort biechtvader is en meer dan knipt, en vroeg hem naar de hond met de knoppen. Zijn gezicht kreeg een peinzende uitdrukking en hij zei dat de hond wel erg overheersend is geworden, enigszins dwangmatig en het gezin besturend, met al die knoppen die via een schermpje signalen uitzenden. Toch blijft hond in het gezin, mijn kapper is een ruimdenkend en lief mens en peinst er niet over het dier ergens te dumpen of in een asiel onder te brengen. Integendeel, als de kapper met zijn partner volgende maand met vakantie gaat, gaat hond mee en ook de tien extra knoppen die de kapper besteld heeft – in totaal dus twintig – om de eenzijdige communicatie tussen hond en hem nog meer te vergroten.
Ik zei kapper dat zo’n knoppensysteem misschien ook wel iets voor mensen is die de hele dag maar kakelen. Dat vond hij wel een goed idee. Als onbezoldigd biechtvader hoort hij natuurlijk de hele dag verhalen van klanten waarop hij niet echt zit te wachten. Knoppencommunicatie zou de wereld een stuk rustiger maken. En je kunt het systeem natuurlijk ook uitschakelen, en mensen niet, zonder geweld te gebruiken.
Moge iedereen gezond en veilig zijn, en een lang en gelukkig leven hebben. Niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.