Bij demonstraties van Extinction Rebellion (XR) in de tunnelbak van de A12 in Den Haag werden dit weekeinde tientallen kinderen met hun ouders opgepakt. Onder wie de 6-jarige Ruan met haar moeder Musetta. Toen ze werden afgevoerd door de politie kregen ze te horen dat er van die gezamenlijke actie melding wordt gedaan bij Veilig Thuis. ‘Dit is pure intimidatie’, zegt Musetta.
Veilig Thuis is er voor advies en ondersteuning en het melden van huiselijk geweld en kindermishandeling. Voor jezelf, maar ook als je je zorgen maakt over de veiligheid van iemand anders kun je een beroep doen op Veilig Thuis. Inmiddels is bekend geworden dat er minstens 30 meldingen aan Veilig Thuis zijn gedaan door de politie. Veilig Thuis zegt dat niet te begrijpen en vindt het meelopen van kinderen in een demonstratie geen kindermishandeling. De politie noemt het een automatisme, dat melden.
De strijd door de overheid en de handhaver van onze rechtsorde, de politie, tegen mensen die geweldloos opkomen voor een leefbare wereld voor hen en het nageslacht, lijkt in alle hevigheid te zijn losgebarsten. Eerder infiltreerde de politie met figuren onder schuilnamen de organisatie van XR, alsof het een criminele bende is, zette een waterkanon in om de rebellen te verjagen en doet nu een ultieme poging om mensen die hun kinderen meenemen, samen optrekken, in demonstraties, te criminaliseren. Het lijk erg veel op wat er gebeurde met slachtoffers van de toeslagenaffaire, die alles, ook hun kinderen kwijtraakten doordat ze werden gediscrimineerd door de overheid.
Ik vraag me af of er politiemensen zijn die weigeren tegen deze demonstranten op te treden. Waar lig voor hen de grens van het automatisme, het beschermen van onze rechtsstaat. Toen ik als journalist in het Oosten van Nederland woonde en werkte ontmoette ik in Enschede een hoofdinspecteur van politie die tegen het uitschrijven van bekeuringen was als dat ook anders kon worden opgelost. De politie was er niet voor om mensen het leven moeilijk te maken, vond hij. Hij reed milieubewust op een fiets en als hij mij al rijdend passeerde op straat, zette hij de trappers horizontaal en salueerde. Daar moest ik om grinniken.
Toen ik als journalist in de jaren tachtig de voorgenomen plaatsing van kruisraketten in Woensdrecht jarenlang versloeg, en er diverse Vredesactiekampen (VAK) met demonstranten in de bossen en bunkers rond de vliegbasis Woensdrecht ontstonden, werden die om de paar weken ontruimd door de politie. De onderkomens van voornamelijk boerenbondplastic vernield. Ook in de winter als de sneeuw hoog lag in die bossen. Een politieman had daar moeite mee, zei daar niet aan mee te willen doen omdat zijn geweten zich daartegen verzette. Hij bleef gewoon in dienst, niemand vond dat ongepast, een agent met een geweten.
Regelmatig waren er demonstraties rond de vliegbasis Woensdrecht. Als journalist moest ik onpartijdig blijven. Als mens, als vader, maakte ik me grote zorgen over de toekomst van ons, mijn kinderen, als die kruisraketten zouden worden geplaatst. Daarom liep ik samen met de moeder van onze kinderen, die voor het ANP de verslaggeving rond de kruisraketten verzorgde, mee in een ‘omsingeling van de basis’, met mijn zoon en dochter, toen nog kleine kinderen. Om ze uiteindelijk een veilig thuis te bieden, maar een ander dan de Haagse politie voor ogen heeft: vermeende mishandeling.
Moedig voorwaarts!
Moge ieder gelukkig en gezond zijn, met name jij. En op weg naar een veilig thuis.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
kees moerbeek zegt
Besefte jullie toen niet dat jullie kinderen gezien hun leeftijd zich geen afgewogen mening zouden kunnen vormen om aan deze actie deel te nemen? Het is gelukkig niet gebeurd, maar als jij en hun moeder gearresteerd zouden zijn en zij en andere ouders en kinderen ook, zou dat niet traumatisch geweest zijn?
Wat me opvalt is dat ik geen politie, politiebussen ziet en Duitse waterwerpers zie. Ja, zul je zeggen dit is op het platteland. Maar de demonstranten van XR hebben ook niet werkelijk een snelweg geblokkeerd.
Is deze foto wel echt? Als service aan een lezer stel ik de vraag maar hier :-) Ten slotte ben jij materiedeskundige, Joop. Zelf had ik toen nog geen kinderen.
Joop Ha Hoek zegt
Deze foto is echt, Kees, een ouderwetse, met een film die ontwikkeld moest worden. Zelf ben ik ook echt, met mijn dochter aan de hand. Ook de moeder van onze kinderen, met onze echte zoon op de schouder, is echt. De moeder dreigde op een moment -niet tijdens deze demonstratie- door de politie gearresteerd te worden omdat zij als journalist zaken onthulde die verborgen moesten blijven. Ik vind de reactie van Johan erg flauw, hij verbergt zijn weerzin tegen XR door zich het welzijn van meelopende kinderen aan te halen. Als mama gearresteerd wordt en zo.
Als kinderen klein zijn, zeg maar tot hun twaalfde jaar, mogelijk wat eerder, beslissen de ouders over hoe en wat met die kinderen. Ik mag aannemen dat ze dat in het algemeen met een goede intentie doen. Ouders bepalen wel of geen godsdienst, de keuze van de school, de leefomgeving, veiligheid voor de kleintjes. Ik ben zelf ontzettend vaak verhuisd en ik besprak die verhuizingen wel met mijn kleine kinderen, maar ze hadden daar geen inspraak in. Op elke nieuwe locatie bepaalde ik samen met de moeder van onze kinderen naar welke school ze gingen, in feite ook welke vriendjes ze ouden maken en zo meer. Allemaal met een goede intentie. Mijn kinderen zijn atheïstisch opgevoed maar we gingen gesprekken over God en diens leer niet uit de weg. Mijn dochter gruwt van het boeddhisme, mijn zoon niet.
Met het welzijn van onze kinderen voor ogen, we spraken op een kinderlijke manier met hen over dreiging van de kruisraketten, omsingelden we samen met andere bezorgde mensen de basis Woensdrecht in een sfeer die je ook bij XR tegen komt. Nee, er waren geen waterkanonnen. De politie hield zich op de achtergrond om de demonstranten niet voor de voeten te lopen toen we die weg blokkeerden.
Tenslotte: mijn kinderen hebben ons, de ouders, deze voettocht nooit kwalijk genomen. Ze hebben nooit een beroep hoeven te doen op ondersteuning door mentale hulpverleners. Opvoeden is een intentie om goed te doen. Ik nam mijn kinderen al vroeg mee naar begrafenissen. Toen mijn oma werd begraven en de kist in het graf zakte, vroeg mijn dochter van vier: ligt oma nu in een doos. Ja, zei ik. Een leugentje om bestwil. Kinderen hebben hun eigen perceptie.