Het was de gebalde hand van een dode vrouw die ik zag. De vingernagels rood gelakt toch in een tijd van haat en geweld. Moord en verkrachting in een voorstad van Kiev. Vernietiging.
Gekleurde vingernagels zeggen straks wordt het weer goed, is er blijheid. Een toekomst. Hoop. Gezien worden.
Niet die van een op straat liggende dode vrouw.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.