Vanmiddag was op de tv de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking te zien. Ik heb niet gekeken. Moest denken aan de miljoenen Tibetanen die door China onderdrukt worden, gevangengezet, vermoord.
Ze mogen hun eigen taal niet meer onderwijzen, geen kritiek hebben op hun overheerser. In het verleden protesteerden Tibetanen door zichzelf in brand te steken. Ze brachten het ultieme offer om de aandacht van de wereld op het wrede regiem van China te vestigen.
Deze winterspelen spelen zich af temidden van de concentratiekampen met zeker volgens mensenrechtenorganisaties een miljoen Oeigoeren die dwangarbeid verrichten en waarvan de vrouwen gedwongen worden gesteriliseerd.
En de sporters, ze gingen toch naar China. Ze dragen geen kleding met de tekst ‘China kent geen mensenrechten’ of hebben het fatsoen om een keer in hun leven een keus te maken door te kiezen voor vrijheid voor anderen. Politiek is strijdig met de Olympische gedachte, vinden ze. Ze hebben gelijk, in de Chinese gevangenissen heerst er geen Olympische gedachte.
De NOS laat beelden zien van het spektakel, maar er is geen ondertiteling met een waarschuwing voor de kijkers: ‘China is een dictatoriaal geleid land en schendt de mensenrechten. Kijken naar deze beelden kan uw geestelijke gezondheid ernstig schaden’.
Een onderzoek wees uit dat Nederlanders helemaal niet bezig zijn met mensenrechten. In Tibet wel, daar worden ze niet nageleefd.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
