Have you seen the old man…
Als ik Piet tegen kom is dat altijd bij Appie in een klein provinciestadje in het zuiden van Nederland. Hij woont daar. Piet was lid van de ondernemingsraad (OR) waarvan ik voorzitter was.
Afgelopen maandag ontmoette ik hem op een kruising van gangen bij de kruidenier. Ik had een mondkapje voor en hij keek mij peinzend aan en ineens herkende hij mij.
We spraken niet over het verleden, de fusie tussen twee kranten waar de OR nauw bij betrokken was, of de bijeenkomsten op de hei en strand met het trainingscentrum De Beuk, en over de contacten met de directie en de achterbanvergaderingen. Die zaken zitten nog in ons hoofd.
Piet en ik zijn inmiddels oude doch krasse knarren, zeker in geest en hart. We spraken over onze toekomst, het is herfst in onze levens. Over onze woonomgeving, gezinnen, partners, activiteiten. Het is altijd goed om Piet te ontmoeten. Een van de mannen die hun nek uitstaken om de belangen van de mensen in het bedrijf te behartigen.
‘We gaan een OR oprichten voor krasse knarren’, zei ik tegen Piet bij het afscheid. Hij lachte, ik ook, maar dat was niet zichtbaar door het mondkapje.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.