Sinds een paar dagen krijg ik verstuurde mailberichten terug. Mailadres bestaat niet, staat er boven. Sommige zijn van Ziggo, de mailmaster en andere zijn van vreemde masters die vragen of ik een link wil aanlinken zodat ik meer informatie krijg over het euvel. Ik link niks, dat is mij te link. Het gaat zo het gaat.
De mededelingen komen uit binnen- en buitenland. Onder andere uit Italië, ik kreeg van iemand een leuk sinterklaasgedicht toegestuurd. En stuurde een briefje terug maar weet niet of dat is aangekomen. Ik schrijf brieven aan een vriendin op een eiland, onder andere over koningin Juliana en haar dochter koningin Beatrix. Mijn vriendin schrijft dat zij geen majesteiten meer zijn, dat WA nu op de troon zit. Ik antwoordde haar -is WA Mozart?- maar kreeg de mailbrief als onbestelbaar retour. Zo dreigen mensen uit mijn leven te verdwijnen omdat de techniek het laat afweten.
Het is prachtig dat het internet mensen met elkaar verbindt, maar je hebt zo een kink in de kabel en dreigt virtuele eenzaamheid. Zojuist keek ik op de site van Ziggo, nogal wat mensen klagen over het mailen, traagheid.
Ik ben een kaartenstuurder, heb zojuist een prachtige doos met schitterende kaarten met versjes en gedichten en mooie afbeeldingen van Plint binnen gekregen. Zonde om ze te versturen, een lege doos is ook niet alles, al is leegte wel weer heel mooi.
Jullie weten dat waarschijnlijk niet, maar heel vroeger had je treinbrieven. Die verzond je via de Nederlandse spoorwegen. Aan een conducteur gaf ik dan een envelop af, de treinbrief, met tekst en fotomateriaal, en van de conducteur werd dan verwacht dat hij bijvoorbeeld in Amsterdam of Groningen de envelop overhandigde aan een loper van de redactie van een krant of tijdschrift. Het ging bijna altijd goed, soms ook niet. Dan werd er druk getelefoneerd: waar blijft verdomme die treinbrief? Het opsporen duurde uren, de productie van de krant moest bijna omgegooid worden. Meestal kwam het weer goed, maar ik vrees dat ergens in coupés van treinen nog wel een treinbrief van mij te vinden zal zijn, onder een stoel, in een bagageruimte. Een vorm van vergetelheid.
En zo blijven we bezig.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.