• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Columns » Mauritius

Mauritius

6 september 2020 door Henk van Kalken

Henk van Kalken, 1963.

Voor Mauritius is een Japans vrachtschip in tweeën gebroken. Duizend ton stookolie is in de blauwe zee gelopen. Ik wil de verslaglegging hier niet dunnetjes overdoen. Maar de naam Mauritius roept bij mij herinneringen op. Palmen, blauwe zee en geel-witte stranden.
Niet alleen aan Mauritius. Ik heb de zeven wereldzeeën bevaren, in een ultieme poging om iets te ontlopen wat niet te ontlopen viel. Ik was 18 jaar en nog volop bezig om mezelf van de aanwezigheid van bepaalde mensen in mijn leven los te maken. Ik monsterde aan op een schip van een rederij die bekend stond om zijn wilde vaartreizen. Geen idee hoe lang ik weg zou blijven en waar ik naar toe zou gaan. Een bejaarde Dakota vloog mij en mijn aanstaande maats naar Gibraltar, vanwaar het schip zou vertrekken om via het Suezkanaal naar India te gaan. Het dek was verroest, er waren vijf ruimen en er werd graan en rietsuiker vervoerd. Een oudere zeeman die uit Groningen kwam en die Haijo heette, ontfermde zich over mij en vertelde me van alles over het leven aan boord, wat ik beter wel of juist niet kon doen. Hij wilde me in bepaalde havens begeleiden bij het ‘stappen.’ Maar ik voelde er niets voor om me in het rosse leven te storten. Dat was – en wellicht is –  nou eenmaal onverbrekelijk met het zeemansbestaan verbonden. Mijn hoofd zat nog vol met naïeve ideeën over liefde en romantiek en ik was onkundig van de zeeën van pijn en desillusie waar ik nog doorheen zou moeten gaan. Ik wist zeker: ergens op deze planeet liep ZIJ al rond, in ons hoofd hadden we voortdurend contact dacht ik, en we wachtten beide op de eerste ontmoeting, waarvan we zeker wisten dat die er zou komen. Bij zo’n denkbeeld pasten geen kroegen en zeker geen aanverwant vermaak. Ik wilde de wereld zien en verheugde me op het bezichtigen van de stad Bombay, het huidige Mumbai en Calcutta. Deze – helaas uitgesproken –  gedachten leverden me de hoon en een pak slaag op van een paar ruige matrozen, die me ervan verdachten homoseksueel te zijn. Ik kon een dag of tien niet anders dan moeizaam bewegen. In Mauritius stortte ik me onder leiding van Haijo in het zeemansleven aan de wal. Het was een ervaring van niet kunnen zwemmen en in het diepe worden gegooid. Daarna werd ik niet meer in elkaar geslagen, hoewel men mij vreemd bleef vinden. Ik werd uitgescholden voor ‘Interlectueel.’ Ik las graag en leende boeken uit de scheepsbibliotheek. Ik hield er ook van steden te bezoeken. Vandaar.
Dat werd allemaal niet erg gewaardeerd op de wilde vaart. Het was ook het jaar van de moord op John F. Kennedy. We voeren met het schip in de buurt van Miami toen de marconist het nieuwsbulletin opgehangen had. ‘Nou wordt het helemaal een zooitje in de wereld, gromde Blauwe Klaas, de bootsman, die het prototype van een zeer ruige zeebonk was. Amerikaanse straaljagers voerden duikvluchten uit over ons schip – en alle schepen in de buurt van de VS, hoorden we later.
Later voer het schip door het Panamakanaal en de Stille Oceaan naar Japan.

Kyoko, 1963.

Ik bezocht een zentuin en  een tempel, en kreeg een drie weken durende  relatie met een Japanse, die mij tot mij borst kwam – en ik ben niet groot. Ze heette Kyoko en ik was (H)anke San. Kyoko sprak vrijwel geen Engels en we  communiceerden meestal door middel van gebaren. En oh ja, Kyoko was niet ZIJ.  Ik had zonder iets van boeddhisme te weten een soort van dakini in mijn hoofd geschapen die over eigenschappen beschikte waar een levend mens van vlees en bloed gemiddeld niet over beschikt.
Op Mauritius gebeurde nog iets anders opmerkelijks. We – mijn scheepsmaat en leeftijdgenoot Alfred en ik – gingen aan wal en lieten ons met een taxi naar het centrum van Port Louis, de hoofdstad brengen. We stapten uit, en liepen het centrum in. Plots waren we te midden van een grote mensenmenigte. Er werden onverstaanbare leuzen geroepen, er werd met vuisten gezwaaid en op spandoeken stonden onleesbare teksten. Er waren uitsluitend mannen, die voor of tegen iets demonstreerden. We konden geen kant op. Er waren gehelmde veiligheidstroepen of politie, en die sloten de menigte in. De woede groeide voelbaar en een paar mannen keken ons vurig aan en schreeuwden iets. We maakten gebaren dat we het niet verstonden, maar de woede groeide en een paar mannen snauwden dreigend. Eén man riep in het Engels dat we ook moesten schreeuwen. Het was wel angstig, dus Alfred en ik staken onze vuisten omhoog en schreeuwden eveneens. ‘Rodekool en spruitjes!’ brulde Alfred met opgestoken vuist. ‘Zoute haring!’ Ik viel hem bij: ‘Uitjes in de wijnazijn! Zure bommen!’ We riepen over al wat maar eetbaar was, tot de man die Engels sprak ons voorging en ruimte begon te maken zodat we – volkomen doornat van het angstzweet  – de menigte konden verlaten. Toen het schip Mauritius verliet en ik naar het overigens prachtige, in de verte verdwijnende eiland staarde, wist ik twee dingen zeker: ZIJ was een illusie en ik zou nooit meer, waar dan ook, aan een demonstratie deelnemen. Hier heb ik me overigens niet aan gehouden.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Columns, Geluk Tags: Japan, Kyoko, losmaken, vluchten, wilde vaart

Lees ook:

  1. De botermethode
  2. Sogian Desu: NENGE MISHO
  3. Sogenji desu: KAIRO
  4. Taigu – Zen is geen mystiek

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

Henk van Kalken

Henk van Kalken heeft affiniteit met het boeddhisme (Kagyu) en is dzogchenpractitioner. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

02 feb
Meditatie in het dagelijks leven
2 feb 23
04 feb
Innerlijke ruimte | Live en Online Workshop Kum Nye Yoga
4 feb 23
05 feb
Zen ochtend met Doin Sensei
5 feb 23
05 feb
Medicijnboeddha ceremonie | Live en Online
5 feb 23
05 feb
Ontspanningsmeditatie Rotterdam (vipassana)
5 feb 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Erik – Een kleine geschiedenis van de leegte

    Erik Hoogcarspel - 1 februari 2023

    Logica is als de Formule 1: het geeft een hoop lawaai, maar het leidt ergens naar. Leegte gaat ook nergens naartoe, het heeft geen geschiedenis, dat hebben alleen de mensen die erover praten.

    Erik Hoogcarspel – Een beter boeddhisme met fenomenologie

    gastauteur - 16 januari 2023

    De Boeddha heeft zich ook nooit 100.000 geboortes herinnerd. Als je een goede meditatie hebt dan kan het voorkomen dat er heel veel situaties van vroeger door je hoofd spelen. En dat zijn allemaal geboortes van een ik en de dood van een ik. Je ik is niks anders dan het volledig verwikkeld zijn in jouw situatie. En dat gebeurt ook in je meditatie.

    Periyar E.V. Ramasamy de hemelbestormer

    Kees Moerbeek - 15 januari 2023

    De maatschappelijke initiatieven van de zakenman Periyar maakten hem populair en zijn populariteit nam toe door zijn activiteiten in de lokale politiek. In 1919 sloot hij zich aan bij het Indian National Congress, maar verliet deze partij teleurgesteld in 1925, omdat volgens hem de partij alleen de belangen van de brahmanen diende. In 1925 richtte hij de Self-Respect Movement op en daarna de Vaikom Satyagraha. In datzelfde jaar ging hij zijn eigen politieke weg.

    De twee hersenhelften ondergaan een hiërarchie verwisseling

    Rob van Boven en Luuk Mur - 11 januari 2023

    Een vriendin brak haar voet op vier plaatsen en kwam thuis te zitten. Ze woont alleen en toen ze de thuiszorgmedewerkster vroeg een boterham te smeren voor haar, was het antwoord dat ze dit niet mocht doen volgens haar protocol.

    Paul Boersma – Meditatie en pijn

    Paul Boersma - 10 januari 2023

    We vermijden in het dagelijks leven het lijden door er instinctief omheen te gaan, of anders door het te negeren, er geen aandacht aan te schenken, het te onderdrukken. In het eerste geval gaat het om mogelijke toekomstige pijn, in het tweede om aanwezige pijn, waarbij het makkelijker is psychische dan lichamelijke pijn te negeren, en makkelijker om de pijn van anderen dan de eigen pijn te negeren. Vermijden en negeren: dit is de dierlijke kant van ons mens-zijn.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Meester tussen vorm en leegte
    • Het jaar 2023 – dag 33 – muur
    • Naturalis verruilt Shell voor Extinction Rebellion
    • Boeddhistische doeners en denkers  – de serie 63
    • De Boeddhistische Blik: Midwives

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens