Over de viervoeter op de kleine foto schreef ik een jaar geleden dat ik hem naar verwachting overleven zou. Die verwachting is realiteit geworden. Een half jaar geleden is hij ’s nachts van huis gegaan om ergens in het dal – zijn dal – de laatste adem uit te blazen. Rodo was op, had geen puf meer na zestien jaar terrein bewaken, mollengangen openleggen, vossen hinderlijk volgen, bezoek aankondigen en al die andere dingen in zijn takenpakket. Het was huilen in huis.

Op de grote foto is het lachen in huis. Vrouw omarmt twee wafjes van drie maanden. Die raggen nu rond huis en doen regelmatig een dutje van vijf minuten om er daarna weer volop tegenaan te gaan. In elkaars oren en poten en buiken happen, een boomblad op de wind najagen, de voerbak van de katten besluipen. En waken doen ze net als Rodo als de beste, zodra iemand het huis nadert stuiven ze er blaffend op af. Nou ja, het is nog geen blaffen maar dat komt nog wel.

De zusjes zaten bij de boerenbond in het dorp prominent naast de kassa in de aanbieding: met gesloten beurs mee te nemen onder de voorwaarde van goede verzorging. Vrouw was daar om kattenvoer en plantgoed te kopen maar daar kwam het niet van, het bleef bij knuffelen en gesloten beurs. Toen ze terug kwam van boodschappen doen riep ze “Help effe mee de spullen uitladen.” Ik sprong een gat in de lucht toen de spullen met een zweefduik uit de auto sprongen.