Leven in Thailand – nieuws

Als je vroeger op vakantie ging had je ook vakantie van het nieuws. In enkele toeristische plaatsen was soms wel een Nederlandse krant van de dag ervoor te koop, maar dat was dan meestal de Telegraaf en daar gingen we onze vakantieguldens natuurlijk niet aan spenderen. Toiletpapier was goedkoper te vinden. Na een paar weken kwam je thuis en dan bleek dat je van alles gemist had, zonder dat de wereld daar van wakker lag. Dat was echt uitgerust thuiskomen.

Anno 2562 (2019 voor de achterlopende Nederlanders) is het bijna onmogelijk om niet op de hoogte te zijn van het nieuws, hoewel Mieke het behoorlijk succesvol weet te ontlopen. De enige manier is om helemaal niet online te gaan, maar al die teleurgestelde lezers van onze Thaise perikelen, dat is echt een te hoge prijs. Dus weet ik nu real time dat de Nobelprijs voor de vrede niet naar Greta is gegaan, maar (zeer terecht) naar de premier van Ethiopië, dat Trump de Koerden in de steek laat omdat die de Amerikanen in Normandië toch ook niet zijn komen helpen, en dat Willem-Alexander een baard heeft. Ook heb ik gezien dat er 300.000 kilo vleeswaren worden vernietigd omdat er mogelijk een bacterie inzit waar misschien iemand aan kan overlijden. De ruim 2 miljoen pakjes waar het spul in zit openmaken en de inhoud verwerken in gerechten die op temperaturen boven de 70 graden worden bereid, dat is niet economisch. Van een varken komt zo’n 50 kilo vlees. En zo’n verpakking is zeg maar een dubbelgevouwen A4’tje. 6000 varkens en 120.000 vierkante meter plastic naar de vuilstort. Ja, ik weet dat het niet alleen maar varkens zijn, maar met de kippen erbij worden de cijfers niet fraaier.

Onze buren zien dat soort nieuws niet. Gelukkig maar, want hoe zouden we ze kunnen uitleggen waarom er zo veel vlees wordt weggegooid? En hoe zouden we moeten uitleggen dat er in Nederland sowieso al veel eetbare delen van dieren worden weggegooid of in honden- en kattenvoer eindigen. Het kraakbeen van een kip? We eten het tegenwoordig zelf ook op. Gewoon ff doorkauwen. De visgraatjes tot het einde afsabbelen, de garnalenstaartjes… prima te eten. De ogen van de vis… ehhh, daar zijn de Thai helemaal verzot op, dus die geven we met plezier af.

Vorige week kwam de ijsboer voorbij en stopte bij de sala van buurman Ien. Wij liepen er ook heen om een ijsje te kopen en raakten zo goed en zo kwaad als dat ging aan de praat. De vrouw van Ien had een grote ketel op een houtskoolvuur staan, waar ze telkens in roerde. In de ketel zat een of andere zwarte pasta, die we op geen enkele manier thuis konden brengen. Uiteindelijk bleek het hoofdbestanddeel van de prut te bestaan uit krabbetjes die in de rijstvelden worden gevangen. Die liggen de hele ochtend te stoven in een mix waarvan we de samenstelling niet hebben kunnen achterhalen, en uiteindelijk ontstaat zo de zwarte brij.

We kregen rauwe peul, een kruising tussen een peultje en een sperzieboon, in de hand gestopt. Die moest door de prut gehaald worden waarna de lekkernij kon worden gegeten. De Thai beschouwen het inderdaad als lekkernij, maar wij konden er niet echt enthousiast van worden. Het was bremzout en smaakte naar iets vaags gefermenteerd. Bovendien waren de rijstvelden waar de krabbetjes gevangen waren een paar dagen ervoor nog ruimschoots besproeid met bestrijdingsmiddelen. We hielden het bij een beleefdheidshapje en gingen gauw over op ons ijsje.

300.000 kilo vleeswaren… stuur hierheen, zou ik zeggen. In Nederland vindt men een zakje openknippen om de ham eruit te halen niet lonend. Hier zouden ze staan te juichen omdat ze niet de hele ochtend met gebogen rug door de rijstvelden hoeven te ploeteren op zoek naar krabbetjes. Alleen maar een schaar nodig om je eten te verzamelen. Alle tijd om er een heerlijke omelet van te maken. Of gebakken rijst. Of noedelsoep. De listeria koken ze wel onschadelijk.

Maar ik dwaal af. Het ging over het nieuws. Soms denk je “zal wel” (baard), soms denk je “ziek” (Trump), soms denk je “jammer, maar wel terecht” (Greta) en bijna altijd denk je “waarom lees ik dit allemaal in godsnaam?”. En dan, heel af en toe, is er een bericht dat je op een of andere manier meer dan andere berichten raakt. Zoals het nieuws van het overlijden van Ella Vogelaar. Ik ken haar nauwelijks, weet niet wat ze -behalve minister zijn- allemaal gedaan heeft, heb geen idee wat voor iemand het was. Ik zie als ik haar naam hoor alleen het plaatje voor me van het interview door Rutger Castricum. De man die onbeschoftheid tot zijn handelsmerk maakte en zo de vleesgeworden (bruggetje) verloedering van de journalistiek werd. IJzersterk was het, dat Vogelaar ondanks de microfoon onder haar neus en de draaiende camera gewoon geen antwoord gaf op Castricum’s gedram. Een voorbeeld voor alle politici, zou je denken, maar nee, kort daarna moest ze aftreden omdat haar eigen partij haar liet vallen, mede vanwege het “zwakke media-optreden”. Dat ze zelf nu haar leven beëindigde; ik zie het niet los van die verloedering, maar besef wel dat dat mijn eigen invulling is. Het is niet bepaald beschaafder geworden in de media.