Vandaag geen opgedreun van mantra’s en soetra’s in de Kloosterbunker. Zo van goeroe, stichter, gezegende. Maar Come together en Here comes the sun. Even een frisse wind door de Bunker, ik had daar wel behoefte aan.
Het is deze maand 50 jaar geleden dat The Beatles de plaat Abbey Road maakten, de mooiste uit de collectie, vind ik. De Beatles waren toen al uit elkaar maar kwamen in de studio in Londen samen om nog één plaat te maken. De foto op de hoes- waarop te zien is hoe ze een zebrapad oversteken, is wereldberoemd.
Gisteren haalde ik de 2cd- een anniversary edition, uit de brievenbus. Vandaag werd de eerste cd gespeeld. Vanavond de tweede met bewerkte takes. Ik was weer 50 jaar terug, een jonge vent waar de wereld aan de voeten lag.
De Beatles hadden toen al een flinke productie en elke keer als er een plaat uitkwam besprak ik die met Dick, de broer van mijn toenmalige vriendin. Van The Stones moesten we niks weten. The Beatles hebben wel iets boeddhistisch vind ik. Tegen de stroom in, met de prachtigste resultaten. Het zebrapad als de middenweg, op weg naar The End.
Elk decennium in mijn leven heb ik als bijzonder ervaren, maar de jaren zestig waren wel de mooiste. Weet je wel.
Moedig voorwaarts!
Joost zegt
Inderdaad, moedig voorwaarts met majoor Kees voorop.
Hemasa zegt
Het had iets magisch die jaren zestig! Mooie muziek, verliefdheden, idealen.
Nu gedreun, dealen met vreselijk nieuws op tv, onrust in de wereld, gevoeligheid.
Het is net of heden ten dage de magie verdwenen is.